Jullie dachten dat jullie van me af waren, maar hier ben ik toch echt weer. Jullie razende reporter, met echt de allerlaatste blog over Tour for Life die ook is gepubliceerd in de NootdorpNU van oktober 2023.
Team Nootdorp4Life is al weer ruim een maand terug in Nederland. Iedereen heeft de tijd gehad om alle belevenissen in te laten dalen. De heroïsche etappes in de Alpen, terwijl de regendruppels op de vermoeide lijven van het team kletterden, het emotionele moment van bezinning met het hele team op de laatste avond, maar ook het onthaal van vrienden en familieleden in Maastricht. Het zijn momenten die nooit vergeten zullen worden. Naarmate de jaren voorbijgaan zullen de verhalen steeds mooier worden en over 20 jaar heeft het team gereden met ijspegels aan de oren en bevroren voeten. Het is en blijft een unieke prestatie waarbij, zo is inmiddels bekend, al meer dan € 800.000,00 is opgehaald.
Saamhorigheid
Wie nu denkt dat het nu echt allemaal voorbij is, komt bedrogen uit. Er is daar ergens tussen Bardonecchia en Valkenburg iets met Nootdorp 4Life ontstaan, wat heel moeilijk met woorden is te omschrijven. Ik ga het toch proberen. Tour for Life heeft bij zowel het team als de begeleiding iets losgemaakt, wat bij terugkeer in Nootdorp niet is gestopt. Er is een gevoel van saamhorigheid, vriendschap, vreugde en verdriet in de groep ontstaan, op een manier die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. En geloof me, als razende reporter maak je veel mee. Het kantoor van Arie Post is zo langzamerhand getransformeerd tot plaatselijk praathuis, zoals vroeger bij de Fabeltjeskrant, want bijna iedere dag komen er ‘Nootdorp4Lifers’ even een bakkie doen om het er weer even over te hebben.
Arie, vanaf nu voor mij Bor de Wolf, volgt momenteel ook een omscholingscursus voor ‘barista’. Dus binnenkort kunnen jullie een heerlijke Latte Machiato, uiteraard met krentenbol, bij Arie verwachten, of zoals destijds bij de Fabeltjeskrant, een kopje eikeltjeskoffie.
Nootdorp4Life houdt niet op …
Elton John heeft het jaren geleden al in een prachtig lied gezongen: The Circle of Life. Bij de Circle of Life hoort doodgaan, maar ook nieuw leven en alles wat daar tussen ligt. Dat is het leven. Tijdens de Tour for life had iedereen een rugzakje bij zich, een dierbare die ziek was of overleden, zat daarin en vooral tijdens het bezinningsmoment werd aan deze dierbaren gedacht, waarbij er dan tranen vloeiden. Maar hoe mooi was het toen het bericht ons bereikte dat Ron Ripken opa was geworden, dat werd ook uitgebreid gevierd. Leven en dood, het hoort bij de Circle of Life, hoelang die Circle duurt verschilt voor iedereen, maar als het geld wat verzameld is met Tour for life, ook maar een ietsiepietse bijdraagt om de Circle of Life te verlengen, dan is het doel van Nootdorp4Life bereikt. Uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat Nootdorp4Life niet ophoudt met bestaan. Dus in te toekomst gaan we nog meer avonturen meemaken. Ik hoop dat ik er weer bij mag zijn om jullie, door mijn blogs, te informeren.
Ik zit hier lekker onderuitgezakt in het zonnetje, op een camping in het mooie plaatsje La Rochenna en begin alweer mijn laatste blog van dit geweldige evenement.
Ik heb van vele kanten gehoord, dat mijn blog veel gelezen is en dat jullie het leuk vonden om op de hoogte te worden gehouden over de verrichtingen van de mannen en vrouwen Nootdorp4life.
Vandaag dus mijn laatste blog, morgen mag ieder lid van het team zijn eigen verhaal aan vrienden en familie vertellen, want morgen zal de karavaan Tour for Life in Maastricht finishen.
Hoe leuk zou het zijn voor de fietsers, die inmiddels bijna 1200 km in de benen hebben, zij massaal door familie, vrienden en lezers van mijn blog onthaald worden.
Wat zij gedaan hebben is echt heroïsch, zeker als we de eerste paar dagen, met het bar slechte weer, nog even in herinnering brengen.
Een evenement om geld op te halen voor het Daniël de Hoed fonds, dat was waar het allemaal om te doen was.
Initiatiefnemer Ronald Jansen liep al 4 jaar met idee om mee te doen aan de Tour for Life, maar kon toen nog niemand enthousiasmeren. Het idee liet Ronald niet los, zeker niet toen zijn goede vriend Belg 3 jaar geleden overleed aan kanker. Ronald kreeg voet aan de grond en het begon te leven in Pijnacker/Nootdorp. Zijn Piko-fietsmaten begonnen warm te draaien en uiteindelijk waren er zelfs 2 complete teams geformeerd Nootdorp4life 1 en 2. Totaal 25 deelnemers en 5 man begeleiding , waardoor er in eerste instantie 20 man/vrouw vertrokken richting Italië en later sloten daar nog 10 aan in Frankrijk
Tourforlife is een kilometerslange loodzware rit van Italië naar Maastricht. Geweldig als je van fietsen houdt.
Maar daar gaat Tour for Life niet om, het gaat om geld verzamelen voor het Daniël den Hoed fonds. Daar liet Nootdorp4life zien dat het niet alleen fanatieke fietsers zijn, om ook heel inventief zijn met het organiseren van inzamelingsacties wat uiteindelijk € 160.000,00 heeft opgeleverd! Ongekend veel, dat wordt zelfs door de organisatie van Tourforlife gezegd.
Nu zijn we er bijna in Nederland, nog iets van 130 km en dan zit het er weer op.
De hele week ben ik als razende reporter in de weer geweest, heb ik mooie dingen gezien en gehoord, maar wat er vanavond rond de klok van 20.00 plaatsvond voor de Nootdorp4life bus, is bijna niet te beschrijven.
Maar je bent een razende reporter of niet en ik was uitgenodigd door het team. Voor de bus stond een zwarte tent opgesteld, daarin stond een tafel opgesteld. Op deze tafel lag een groot hart, wat was samengesteld uit kaarsjes.
Het hele team verzamelde zich in de tent rondom de tafel waarna Ronald Jansen het woord nam. Hij bedankte het team, de begeleiding en iedereen die zijn of haar steentje heeft bijgedragen en mede verantwoordelijk is voor het geweldige bedrag wat Nootdorp4life, te weten € 160.000,00 voor het Daniël den Hoed fonds heeft opgehaald.
Daarna verzocht hij de teamleden een kaarsje aan te steken voor dierbaren, die er niet meer zijn, of die aan het vechten zijn voor hun leven.
Muziek die werd gespeeld bij het afscheid van Belg werd zachtjes opgestart, waarbij iedereen een kaarsje aanstak.
Een emotioneler en mooier moment heb ik deze week nog niet meegemaakt. Toen uiteindelijk de 30 kaarsjes brandden hield niemand het droog. De emoties waren heel intens. Terwijl ik dit schrijf loopt er een traan over mijn wang als ik er aan terugdenk.
Het is ook het voor mij het moment om afscheid van jullie te nemen. Dank voor het lezen, ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn blogs
Team Nootdorp4life: bedankt dat ik er bij mocht zijn. Ik vond het fantastisch!
Goedenavond lieve volgers van mijn blog. Maastricht komt dichter en dichterbij, maar het worden nog een paar zware dagen. Niet omdat de aankomende etappes zo zwaar zijn, maar omdat de arbeid-rust verhouding totaal verstoord is.
De rust die zo belangrijk is in topsport, is sinds de aankomst van Nootdorp4life 2 volledig verdwenen. Ik weet ook niet zo heel goed hoe ik mijn blog van vandaag moet schrijven.
Je wilt alle leuke dingen en soms ook minder leuke dingen van zo’n dag graag in je verhaal benoemen. Maar ja, Monique Knaap is gearriveerd en daar alleen kun je al een blog over schrijven. Het begon al rond de klok van 06.30 uur. Een schel gekrijs over het camping terrein. Nee, het was geen ingehuurde haan, die er speciaal was om iedereen te wekken . Het was Mo Knaap die haar telefoon kwijt was en dat was al gauw voor iedereen duidelijk. Haar bellen had geen zin, ze hoorde hem niet. Na een hoop gekrijs en gevloek, werd de telefoon uiteindelijk onder in haar slaapzak gevonden. De rust keerde langzaam terug, het ontbijt kon beginnen. De hele camping was toch al wakker.
Oh ja, ik vergeet helemaal te vertellen, het goot weer van de regen. Dus alle overschoenen en regenjacks konden weer gepakt worden.
Rond 8.15 uur vertrokken het Nootdorp4life als een team aan de 186 km richting het kleine plaatsje Corny sur Moselle, dat precies tussen Metz en Nancy aan de rivier de Moselle ligt.
Een relatief vlakke etappe, die normaal best te doen is. Maar vijf dagen koersen hadden hun tol geeist. De “verse” groep, daarmee bedoel ik de groep die net ingevlogen was, zat nog vol adrenaline en had er nog echt zin in.
De groep werd al gauw gesplitst. De eerste groep onder aanvoering van Franco, die na een goede nachtrust weer wat kleur op zijn gezicht had en weer enigszins uit zijn woorden kwam, had er samen met Arno zin in. Ook die had natuurlijk wat goed te maken na gisteren. Tja, het is niet erg om aan de auto te hangen, maar laat je dan niet betrappen.
Een aantal nieuwkomers, zo noem ik ze voor het gemak maar even, hadden sterke drang om zich te bewijzen. Voor zover ik het heb kunnen waarnemen werd de boel een beetje aangewakkerd door Stef Zonneveld, die met zijn regenjasje tot zijn strot toe dichtgeknoopt, de eerste klim letterlijk aanviel. De echte cracks hadden echt zoiets van, wat gebeurt hier. Ze lieten Stef vrolijk naar boven dartelen. Als je omhoog gaat, dan moet je ook weer naar beneden. Dat had ons Stef nog niet echt helemaal goed onder de knie. Want tijdens de eerste afdaling van de dag miste hij de bocht. Hij had gewoon mazzel dat de plaatselijke bevolking de hekken had opengezet, anders was hij keihard op zijn snufferd gegaan. Het liep gelukkig met een sisser, ipv een schuiver, af. Misschien een spraakgestuurde Garmin, zo eentje als Co heeft, een idee voor Stef. Eentje die zegt: Lul, je moet de bocht om ipv lul, je moet naar rechts. Je hebt ze in meerdere varianten . 🤪
Maar zoals zo vaak in de topsport. Hardlopers zijn doodlopers. In dit geval fietsers. Na ongeveer 160 km ging bij Stef het lampje langzaam uit. Zijn krachtsinspanning van het begin van de dag moest hij bekopen. Stef zat gorgelend, proestend en gekke bekkentrekkend op zijn fiets. Dit konden Arno en Pieter niet langer aanzien en uiteindelijk heeft Arno ingegrepen en waren er meerdere handen van God die hem naar de finish hielpen.
Tijdens het diner keek Stef weer helder uit zijn ogen en kon iedereen hem weer verstaan. Dat was in het kort de eerste dag van Stef.
Ik ga weer terug in de tijd. En kom, ik durf het bijna te schrijven, weer uit bij Mo Knaap. Ik zeg jullie zij heeft echt de hele boel gemanipuleerd. In een eerder blog meldde ik al dat zij in Nederland had getraind in modderbaden, ivm met het slechte weer in Frankrijk. Wat zij ook in Nederland had getraind was : Greppel duiken. Kort na de eerste stop had zij zoiets van nu moet het gebeuren. Opzichtig reed ze bewust tegen het achterwiel van René de Visser aan. Een schelle krijs en daar lag Mo, met de beentjes omhoog in een Franse greppel. Precies zoals ze thuis had geoefend . Pfff, wat een ellende. Derailleur natuurlijk kapot. Wat nu ?
Mij lijkt het antwoord logisch. Je begint met Joost de schuld te geven en daarna pak je, net zoals Zwarte Magica uit de Donald Duck, een bezem en vlieg je weg.
Maar ja, we zitten niet in stripboek, dus Joost kreeg idd de schuld, alleen de plaats van de bezem werd ingenomen door begeleider Hans Benenga, die Mo met de bus kwam ophalen en haar naar de controle plaats bracht, waar haar fiets weer razendsnel werd gerepareerd. Zij kon weer aansluiten bij de rest van de groep. De grote vraag was alleen voor hoelang.
Hebben jullie in de gaten, dat het nu toe alleen maar over de nieuwkomers gaat?
Co is hartstikke blij dat Chantal ook is gearriveerd. Hij heeft gisteravond zichzelf dan ook geen tijd gegund om bier te drinken. Hij was de hele avond in de weer om de fiets van Chantal te prepareren, zodat zij vandaag ongestoord lekker aan haar Tourforlife kon beginnen. Al gauw bleek dat haar versnelling maar voor 10% was opgeladen. Co had haar fiets toch niet zo heel erg goed geprepareerd. Foei!! Op de eerste stop werd de versnelling opgeladen en Chantal kon vanaf dat moment ook lekker meepeddelen.
Tijdens de tussenstops vond ik Menno toch wat stilletjes, hij zat wat van zijn linker en dan wat op zijn rechterbil te wiebelen. 6 dagen op een racefiets en heleboel heel veel kilometers beginnen hun tol te eisen. De spiertjes en het velletje in de buurt van het sterretje beginnen nu ook gevoelig te worden, maar daar blijft de slager van de Kruisweg van af. Tot overmaat van ramp had Menno de primeur om de eerste lekke band te scoren.
Arme Menno, het was vandaag niet zijn dag.
Voor ik het vergeet . Ik heb vernomen dat de collega’s van Michel, werkzaam bij een van onze sponsoren DDPM, mijn blog op de voet volgen. Stiekem hopend dat Michel het niet gaat redden en dat hij zijn weddenschap gaat verliezen. Ik ga jullie nu al uit de droom helpen en adviseer jullie om je spaarrekening alvast leeg te halen. Michel gaat Maastricht halen.
Hoe dat is nog even de vraag. Maar voor degenen die de film Marathon hebben gezien, met Martin Waardenberg, in de hoofdrol: we sluiten geen enkele optie uit.
Dat was het even voor vandaag, maar als ik alles opschrijf, ben ik morgenochtend nog bezig. Het is gewoon allemaal zoveel. Ze kunnen er beter een speelfilm van maken. Het wordt dan geen documentaire, maar een lachfilm.
Lezers van de blog vragen zich ook af wie Tuurke is. Eigenlijk is het een kaboutertje uit een stripboek (zie foto), maar die bedoel ik natuurlijk niet. Ik bedoel natuurlijk de charmeur Arthur Kluiters. Volgens mij de enige man die elke dag zijn haar föhnt. Vandaag was het even schrikken voor mij. Tuurke meldde mij dat hij zijn advocaat had ingeschakeld, naar aanleiding van mijn blogs!
Dat was niet de bedoeling natuurlijk. Ik had Tuurke even zijn zin moeten laten afmaken… zijn advocaat had gedoneerd! Dat is nog eens mooi!!!!
Ik ga afsluiten. Tot slot een compliment aan het begeleidingsteam. Dat vind ik ook wel op zijn plaats. Want kijk even goed naar het duo op de foto. Iedere dag wordt er gezorgd dat het de mannen en vrouwen aan niets ontbreekt.
Het is een mooi stel bij elkaar, die met iets heel moois bezig zijn. De teller staat op dit moment op € 158.000. Voor we terugzijn willen we de €160.000 aantikken . Dus als jullie vrolijk worden van mijn blog, help mij en Nootdorp4life dit bedrag te halen, de lat ligt hoog. Jullie kunnen het!!
Het is vandaag de dag dat alweer de 5e etappe van de Tourforlife wordt verreden.
Het wordt een zware etappe van 188 km en 3500 hoogtemeters.
Het venijn zit vandaag in de laatste 60 km, waar nog 3 zware cols moeten worden beklommen, voordat de finish in Xonrupt-Longemer bereikt wordt.
Vanuit Nootdorp bereikte ons het bericht dat het 2e team van Nootdorp4life ook onderweg is en dat zij zich vanavond bij de rest van het team zullen voegen.
Gisteravond heb ik een rustige avond gehad. Michel was weer vertrokken en ik kon na het douchen een stukje van de avondetappe meemaken. Daar werden wat mooie beelden van de dag getoond en werden een aantal vrijwilligers van Tourforlife in het zonnetje gezet.
Toch een klein beetje consternatie omdat het aggregaat bijna tussen het wigwam tentenkamp van Nootdorp4life was geplaatst. De uitlaatgassen verwarmden de tent van Ron en Bas heerlijk, alleen er werd geklaagd over geluidsoverlast van het aggregaat. Overigens niet geheel onterecht. Het aggregaat werd verplaatst en het probleem was opgelost. Eind goed al goed.
Het wekkertje om 06.30 uur gezet, zodat ik lekker kon gaan genieten van mijn nachtrust. Door het vertrek Michel naar een hotel, mocht ik logeren in de wigwam van Co. Ik lag lekker, maar ik moet Michel wel gelijk geven. Co snurkt als een badvarken en dat niet alleen, gedurende de hele nacht lag Co zijn lichaam te ontgassen, dmv een lekkend ventilatie nippeltje in zijn je weet wel!
Ben je de uitlaatgassen van het aggregaat kwijt, krijg je met Co te maken .
Maar goed … niet geklaagd, ik heb lekker geslapen, tot 05.30 uur. Nee, ik had mijn wekker niet verkeerd gezet. Mijn tent stond vlak naast de veldkeuken van de organisatie. Die begonnen om dat tijdstip al met de voorbereidingen. Kling, klang, knots boem enzo . Jullie razende was klaar wakker. Zoals Johan Cruijff ooit zei: Elk nadeel heeft zijn voordeel: 10 minuten later een hoop herrie in het Wigwam tentenkamp. Michel was terug en dat was te horen!!
Gespannen koppies aan het ontbijt. Je voelde dat ze allemaal bezig waren met wat stond te gebeuren. Het moraal was zeker goed. De vraag was alleen hoe het lichaam het zou houden en dan in het bijzonder de beentjes .
Beroemdheden aan de start de look a like van Carolijn vd Plas had ik al in de ontbijtzaal gespot, waar zij smakelijk haar hondje yoghurt van haar vingers liet likken. Het restant likte ze daarna zelf af.
Maar goed… onder de opzwepende tonen van André Hazes jr, zong het hele team uit volle borst Leef mee. Handen konden geschud worden met Carolijn, maar het team ging liever gelijk van start. Ik begreep wel waarom.
De eerste 100 km werden door iedereen in rap tempo overbrugd, de beentjes voelden goed. Bij iedere stop stond het animatie/ begeleidingsteam klaar om allerlei hand en spandiensten te verrichten. Alles om het team zo goed mogelijk voor te bereiden op de laatste 2 klimmen van de dag.
Onderweg liet Olivier zien uit goed hout gesneden te zijn. Niet alleen kan hij hard fietsen, maar toen er een mede deelnemer van Tour for life niet meer verder kon, door materiaalpech, stond hij spontaan een wiel af en hielp de onfortuinlijke renner zelfs het wiel te monteren.
Het hele team was inmiddels al vertrokken, dus Olivier er in zijn 1 tje er echteraan. Een half uur later had hij zich al weer op kop van peloton gezet.
Tijdens de een na laatste klim ontwaardde ik ineens Chris Froome in zijn eentje op de berg. Armen uit elkaar en licht verzetje erop. Ik miste alleen zijn meesterknecht Wout Poels, die moest dan ook in de buurt zijn. Dichterbij gekomen bleek het gewoon onze eigen Franco te zijn.
Die had de dag van zijn leven en reed gestaag de bergen op. Deze inspanning moest hij op de voorlaatste klim bekopen met de, in wielerkringen gevreesde, hongerklop. Alle kracht was weg en slechts een wonder gelletje kon hem nog enigszins op de fiets houden.
Vandaag was het niet de dag van Arno de Koning, die volgens Ronald altijd maar commentaar heeft. Ik kan daar natuurlijk niet over oordelen, maar ik kan me er niets bij voorstellen. Wat ik helaas wel wel moet melden als objectieve razende reporter dat Arno is betrapt terwijl hij aan de stucadoorsbus hing om omhoog te komen.
Op de foto is te zien dat hij hem gauw loslaat, de gluiperd.
Maar is meer de laatste beklimming voor de stop bij Lac de Kruth Wildenstein, werd vermoeide Arno door een vrouwelijke deelneemster van Tour for Life teruggebracht bij de groep. Vooral de bemoedigende woorden: “je doet het best goed hoor”. Hebben diepe indruk op Arno gemaakt. Arno probeerde het nog een beetje te nuanceren door te zeggen dat ze eerst in zijn wiel zat en hij zich gek had laten maken. Heel het team kon maar één ding zeggen … Tuurlijk 🤪
Nog 25 km te gaan en daar werd iedereen nog 1x verwend door het begeleidingsteam . Zo waren ze klaar om de laatste 25 km te overbruggen .
Masterclass Hans Post.
Al 4,5 dag heeft Hans Post als een ware schapenhoeder tussen zijn schapen gefietst. Maar op de laatste klim vandaag liet Hans even aan alles en iedereen zien, hoe het nu eigenlijk moet. Onderaan de berg startte hij zijn motor, gaf een klein beetje gas en daar ging hij. Zijn teamgenoten met open mond achterlatend. Niemand, maar dan ook niemand aan te passen. Op de top kwam Hans erachter dat alleen Ronald en Pieter nog in zijn wiel zaten. Ronald keek scheel en er hing groene substantie uit boven zijn lip en Pieter was lijkbleek en kon niet meer praten. Een goed gesprek was niet meer nodig. Hans stond er lachend bij en zei alleen maar: Ging lekker hè mannen.
Zowel Ronald als Pieter probeerden te glimlachen, maar verder dan een grimas kwamen ze niet.
Nu nog afdalen naar de camping van Le Domaine de Longe Mer, waar de helden een verrassing stond te wachten. Nootdorp4life 2 was inmiddels gearriveerd en stond de moegestreden renners op te wachten. Iedereen heeft het weer gered.
Het was natuurlijk een kabaal van jewelste. Emoties werden de vrije loop gelaten en er werd gelachen en bij sommigen zal ik zelfs een klein traantje.
Dat maakt de saamhorigheid zo mooi. Ik ben een bevoorrecht persoon dat ik van zo’n mooi evenement verslag mag doen.
Ik ben na de finish nog even bij de massage salon gaan zitten want tijdens een behandeling van de slager van de kruisweg worden de meeste sappige verhalen vertelt. De slager was uitermate verrast dat Pieter en OIivier zich meldden voor een behandeling. Al gauw bleek dat de masterclass demonstratie die Hans Post op de laatste beklimming had gegeven zijn uitwerking niet had gemist, dit zou hun nooit meer gebeuren! Ik weet wel beter.
Ik stop ervoor vandaag mee. Ben benieuwd of het vanavond rustig blijft, maar dan horen jullie het morgen wel weer .
Daar ben ik weer, vanuit Frankrijk, waar de zon zich toch steeds meer laat zien.
De nacht is rustig verlopen, dit in tegenstelling tot de avond, daar was toch even grote paniek.
Zoals een goed legercommandant betaamt telde Chef de Mission Franco gisteravond alle neuzen van zijn team. Er wordt pas gegeten als alle teamleden zijn gefinisht. Na 3x geteld te hebben kwam Franco tot de conclusie dat er toch echt iemand miste, terwijl hij zeker wist dat iedereen gefinisht was. Was er een fout gemaakt? Waren we iemand onderweg vergeten? De verwarring was groot. Uiteindelijk bleek Michel Kippersluis er niet te zijn. Nu weet ik echt wel wat iedereen denkt: die kun je niet missen, die hoor je altijd en overal.
Geloof me … na 166 km en 3000 hoogtemeters was hij zo mak als een lammetje!!
Dit was een mooi klusje voor jullie razende reporter. Na wat app werk en wat technische snufjes (ik had een tracker in zijn broek gestopt) had ik al snel door wat er aan de hand was. Michel had wat kleren gepakt en had de kuierlatten genomen. Maar ja, hij wist natuurlijk niets van die tracker. Ik trof Michel 5 km van de camping aan in een hotel in een bubbelbad met voor zich 2 entrecôte’s en een mega hamburger.
Zodra hij mij zag schreeuwde hij enthousiast, met een mondvol friet, Hoppa, mooi nooit meer naar huis. Ik voelde mij toch geroepen om hem vermanend toe te spreken. Mich, dit kun je niet maken. Schuldbewust keek hij naar zijn voeten, die net boven het badschuim staken en zei: Razende ik heb al 3 nachten niet geslapen. Want Co snurkt als een badvarken. Ik begreep hem en liet hem met zijn badeendjes alleen. Michel had zijn rust dik verdiend.
De dag van vandaag begon dus voorspoedig, Michel verscheen uitgeslapen en netjes gekapt in de ontbijtzaal, en dat was te horen .
Nadat iedereen zijn ontbijt had genuttigd werden de fietsen in stelling gebracht, de massagetent afgebroken en was iedereen klaar voor het vertrek, voor wat een relatief eenvoudige etappe van 145 km zou worden.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Jacq met haar telefoon staan. Dat was op zich niet zo gek, maar haar oor was vuurrood. Dat was gek. Toen ik nog maar 2 meter van haar vandaan was, hoorde ik het al. Ze had Monique Knaap al een tijdje aan de telefoon. Dus niets aan de hand
8.15 uur had iedereen de camping verlaten en konden we op weg naar de 1e controle 50 km na de start. Ik zat weer op, de voor mij inmiddels bekende, plek tussen Arie en Claudio . We waren nog maar net aan de eerste klim begonnen, toen we Olivier achterin het peloton tegen kwamen.
Ik was verbaasd, hij had alle dagen op kop gereden. Hoe kan dat nou. Claudio zei heel rustig: Hij heeft volle benen en is niet op komen dagen bij de massage, zonder af te bellen.
Zijn gezicht sprak verder boekdelen. Ik zei alleen maar Oh, het was mij verder duidelijk.
Op naar de eerste stop in het zoveelste mooie plaatsje Chaux Neuve. Arno de Koning kwam als een raket de berg afsuizen, veel te snel om een foto te maken. Dan maar klaar zitten voor de rest maar dat duurde best lang.
Maar toen ze na ruim 25 minuten aankwamen lag ik met mijn camera klaar om een paar mooie plaatjes te schieten.
Het inmiddels bekende ritueel ging weer beginnen. Eten, drinken en weer meezingen met de bekende meezingers die uit, de door Tuurke meegenomen, speaker schalde. Over Tuurke gesproken, hij is lekker bezig als begeleider hoewel zijn autistische karaktereigenschappen hem af en toe parten spelen. Ik snap hem wel. Ga zelf maar eens maat Aad in een auto zitten en je moet van A naar B.
Met Aad zijn navigatie kwaliteiten is dat best wel moeilijk. Hij stuurt ons arme Tuurke, over mountainbike paden, afgesloten wegen, bospaden en ga zo maar door. Tuurke blijft gewoon stoïcijns doorrijden. Tuurke zou Tuurke niet zijn als hij met zijn ontwapenende glimlach iedere vrouw probeert te verleiden. Van 18 tot 75 jaar, het maakt ons Tuurke niet uit.
Bij de tweede stop vandaag werd Franco gestoken door een wesp, althans dat werd geroepen. Ik wist beter.
Het was geen wesp maar een bij. Beter gezegd een werkbij. Ik kan alleen maar schrijven, dat dit zondag al had moeten gebeuren. Ik heb Franco nog nooit zo fanatiek op kop zien rijden. Wat een prikkie van werkbij al niet doet.
De laatste kilometers waren zowel voor de fietsers als begeleiders een genot . Prachtig uitzicht, en een heerlijk zonnetje!
Om 16.00 uur was iedereen binnen. Tijd voor een chippie en een lekker biertje in het zonnetje .
We zaten net lekker relaxed toen de organisatie zich meldde. Er waren weer 2 passen gevonden . Geloof het niet … wederom van Adrianus Maria. Een mazzel we wisten dit keer gelijk van ze waren! Wederom Ronald Jansen. Op de foto hieronder zie je hoe blij Adrianus Maria gisteren was toen hij zijn telefoon weer terug kreeg.
Het aantal massage klanten neemt gestaag toe. Vanavond mag de slager van de Kruisweg weer aan de gang.
Dinsdag 29 augustus, rond de klok van 06.30 uur liep het wekkertje af. Ik ben de nacht redelijk goed doorgekomen en was niet wakker gehouden door het hatelijke tikken van regendruppels tegen mijn tentdoek. Ook geen last gehad van snurkende wielrenners om heen. Ik was er klaar voor. Voorzichtig ritste ik mijn tent open en keek naar buiten. Ik kon mijn ogen niet geloven. Geen regen, geen plassen, het was gewoon droog. En dat in augustus 🤪. Nu zag ik ook pas dat ik mij op een camping bevond aan de rand van een prachtig meer aan de voet van de Mont Blanc. Die helaas niet helemaal te zien was, er hingen een paar wolken omheen. Maar de rest van de omgeving was echt schitterend . Voor Aad en Yvonne een mooi plekje, omdat ik uit betrouwbare bronnen heb vernomen dat Aad haar daar ooit ten huwelijk heeft gevraagd ! Ze zei nog ja ook 🤪
Het Nootdorp4life team ontwaakte en zag ik iedereen schuifelend de eettent in verdwijnen. De organisatie had lekker scrambled eggs gemaakt, en dat smaakte prima. De mannen en vrouw hadden een zware dag voor de boeg. Een dag met 9 beklimmingen, 166 km en 3000 hoogtemeters. Ze konden hun borst dus nat maken.
De organisatie had ons verteld dat we niet bij het eerste controlepunt konden komen, zodat er gezorgd moest worden dat iedereen voldoende kleding en eten bij zich had om de dag goed door te komen.
Ik hoopte als reporter vandaag ook een rustige dag te hebben en zat te genieten van mijn kopje koffie en de eerder genoemde scrambled eggs, toen iemand van de organisatie zich bij de eettafel meldde. Of wij toevallig een Adrianus Maria in onze groep hadden. Je denkt gelijk aan Aad van Leeuwen, maar die was het niet. Bleek het Ronald Jansen te zijn. Dat geloof je toch niet Adrianus Maria en we noemen hem Ronald, ik zie het verband niet. Maar goed, Adrianus Maria had zijn telefoon verloren, alleen dat wist hij zelf nog niet. Dus gelukkig hij was gevonden, dankzij zijn rijbewijs, dat zat namelijk ook in het hoesje van zijn telefoon.
Dat was dus nog voor 07.00 uur. De dag moest nog beginnen.
Om half 8 het startschot, alle 14 Noordorpers4life waren vertrokken, voor wat een lange, hele lange dag zou gaan worden.
De begeleiding maakte zich klaar om te vertrekken. Aad met Tuurke in de auto, Claudio met Aad en mij in de stucadoorsbus en Jacq eenzaam in een bus van… ik heb geen idee.
Ik zat geklemd tussen Claudio en Arie in de bus rustig mijn notities door te nemen, toen Arie : Clau rijden daar gaan ze.
Claudio trapte het gaspedaal in en daar ging de bus achter de Volvo van Tuurke en Aad aan.
De begeleiding was ook onderweg.
Na een paar km ging de Volvo voor ons steeds zachter rijden en parkeerde langs de kant. We zetten onze bus ernaast om te vragen wat er aan de hand was.
Het raampje van de Volvo zakte langzaam omlaag en 2 angstige vrouwenogen keken Arie aan. Wilt u mij niets doen, leek ze smekend te vragen. Op dat moment realiseerde Arie zich dat hij het sein had gegeven om de verkeerde Volvo te volgen. Aad en Tuurke stonden nog gewoon op de camping! Ik keek Arie met een blik van.. hoe dan !! Zou het zo’n dag worden 🙈🙈
We moesten dus weer terug .
De eerste uren had de begeleiding weinig te doen, behalve koffiedrinken en croissants eten. Pas rond de klok van 13.00 uur moesten zij op de parkeerplaats van Vanchy staan om de renners te verzorgen.
Dat gaf mij de tijd om mijn notities van de afgelopen dagen door te nemen.
Ik heb op zaterdag in Bardonecchia een diepte-interview met Bas van der Giessen. Zijn verhaal vond ik erg indrukwekkend en wil dat ook graag met jullie delen. Als 10 jarig ventje is Bas, toen nog Bassie van een steiger gevallen en dat was foute boel zoals jullie kunnen begrijpen.
Jaren daarna heeft Bas zo’n last gehad van beide heupen dat het echt niet meer ging en hij uiteindelijk afgelopen december beide heupen tegelijk heeft laten vervangen door nieuwe. Ook dat ging natuurlijk niet gelijk zoals als het moest.
Het werd eerst uitgesteld, omdat Bas nog even Corona kreeg .
Dus als je Bas vorig jaar rond deze tijd had gevraagd of hij Tour for Life zou fietsen, dan had hij je waarschijnlijk voor gek verklaard .
Maar Bas is geopereerd, heeft 2 nieuwe heupen en is waanzinnig snel en goed hersteld. Toch was het vlak voor vertrek naar Italië nog even schrikken, want Bas viel nog even van zijn fiets. Gelukkig bleef alles heel en rijdt hij hier als de brandweer!
Goed terug naar de dag van vandaag.
Jacq van Winden had de mannen en vrouw onderweg nog wat te eten gebracht en berichtte via de transportapp dat zij bij alle tolwegen zo door kon rijden. Ze vond dat echt vreemd.
Jullie razende reporter heeft even de camerabeelden opgevraagd van de tolstations. En het was helemaal niet zo vreemd. Op beelden is duidelijk te zien dat de trui omhoog gaat en de rest is censuur!
De slagbomen gingen in ieder geval gelijk mee omhoog. Bijna synchroon.
Team Nootdorp4life arriveerde in 2 groepen in Vanchy waar de inmiddels bekende tent, met stoelen, eten en droge kleding weer voor de bus stond, zodat de renners even op adem konden komen.
Het begeleidingsteam werd even animatie team en hadden een verrassing voor Ron Ripken in petto. Vanuit Vaticaanstad waren 4 kosters en een non ingevlogen die prachtige chanson zongen voor Ron, hij was immers opa geworden . En dat moest even gevierd worden . Naast het prachtige en gevoelige bim, bam klokkenluiderslied, ooit ook vertolkt door André van Duin, werd er nu speciale versie voor Ron gezongen. Heel Nootdorp4life bamde lekker mee. Nadat opa Ron ook nog kleine roze schoentjes kreeg en een grote knuffelbeer werd het weer tijd om te doen waarvoor ze hier zijn fietsen.
Peet Venrooy had ietwat gevoelige dijen dus die werden nog even wat losgegooid en iedereen kon weer vertrekken. Nog een kleine 50 km en dan zou het er weer opzitten. Of de duvel ermee speelde begon het aan het eind van de dag weer te regenen. Dat was een tegenvaller, want nu moest de partytent opgezet worden. Er was nog wat werk aan de winkel. Er waren wat mannen met wat overbelaste spieren.
De massage tafel werd neergezet en de slager van de Kruisweg maakte zijn opwachting. 5 Patiënten durfden de behandeling aan. De plaatselijke autoriteiten waren voor de zekerheid in kennis gesteld dat er geen varkens geslacht werden of iets dergelijks. Want de slager ging niet zachtzinnig te werk. Ik ben benieuwd of het heeft geholpen, maar dat horen jullie morgen wel!
Goedenavond allemaal, vanavond schrijf ik mijn blog vanaf camping Les Iles Tohapi Passy, gelegen aan het meer van Passy.
Mijn verhaal gaat over 19 helden, 14 renners en 5 man/vrouw begeleiding, die met zijn allen een geweldige en unieke prestatie aan het leveren zijn. Tour for Life, waarvan bekend is, dat het een lange meerdaagse fietstocht is vanuit Bardoneccchia naar Maastricht. Veel kilometers en bijna 20.000 hoogtemeters maken de tocht al heel zwaar. Tel daarbij op de erbarmelijke weersomstandigheden, waartegen het team de afgelopen dagen heeft moeten vechten, dan neig ik er naar om deze prestatie heroïsch te noemen. Ongekend echt waar .
Maar eerst even terug naar de dag van gisteren. Jullie razende reporter kwam rond 17.30 uur, als laatste met Arie en Claudio aan op de camping na een etappe met veel regen. Moe stapte ik uit de auto en wilde aanschuiven bij de mannen/dame om de stoere verhalen aan te horen, zodat ik weer info voor mijn blog zou hebben.
Ik zat nog geen 5 minuten toen Claudio met lichte paniek in zijn ogen kwam aanlopen. Zijn portemonnee was kwijt . Waarschijnlijk nog in het hotel in Bardonecchia. De organisatie werd ingeschakeld en al snel kwam het verlossende woord. Hij was terecht. Hij kon opgehaald worden bij de receptie van het Olympisch hotel in Bardonecchia .
50 minuten rijden om terug te komen, maar ja dat was het wel waard.
Zo’n jongen laat je niet alleen rijden, dus ik bood aan om mee te gaan. Stom, stom, stom, mijn fout ! Doe ik dus nooit meer.
Wij waren goed 25 minuten onderweg toen wij overal politie zagen. Zwaailichten, sirenes, toeters en bellen. Wat was er in hemelsnaam aan de hand. Oh ja, we konden niet meer voor of achteruit.
Jullie razende reporter zou niet boven op het nieuws zitten als hij niet zijn gelijk zijn raderen zou laten draaien.
Al gauw wist ik het.
Rond 17.00 was er naast de snelweg bij Modena, dus richting Bardonecchia een berg half ingestort . Alles op de snelweg. De best wel heftige beelden, kunnen jullie zien op onze Facebook pagina. Een uurtje later en jullie hadden vandaag geen blog gehad van de razende reporter.
Daar moeten we maar niet meer aan denken. We zijn er nog.
Uiteindelijk waren Claudio en ik rond 20.00 in het hotel. En toen weer terug naar de camping. Via allerlei omleidingen, files, een over de weg springend hert, een loslopende vos, en de almaar aanhoudende regen een geweldige avond.
Op de camping aangekomen goot het van de regen en waande ik mij in een wildwater paradijs. Soppend en klotsend in het water bereikte ik mijn nachtelijk verblijf. Nee hè, dit heb ik weer. Ik was te moe om me druk te maken. Ik plofte op een matras gooide mijn slaapzak over me heen en dacht .. tja ik weet eigenlijk niet wat ik dacht. Ik wilde gewoon slapen .
En dat heb ik echt de hele nacht geprobeerd, tot 06.30 uur toen moest ik van Arie echt weer op het appel verschijnen.
Ik ritste mijn tent open en keek naar buiten. Mijn ogen die nog dicht zaten van de slaap keken naar iets wat gewoon niet. De camping waar alle tenten stonden had een metamorfose ondergaan . Het was een grote water/moddermassa waar allemaal tenten in stonden.
Dit kon niet waar zijn Dit kunnen de weergoden ons niet aandoen. Hier moet opzet in het spel zijn.
Ik begon te denken en kwam maar op 1 naam. Monique vd Knaap !!! Ineens begreep ik de trainingsstages met modderbaden. Zij wist dit, zij heeft hierop getraind. Echt, dit is geen complot theorie .
Ik keek suf om me heen. Hans Post liep langs me, met zijn voeten tot zijn enkels in het water. Mogguh. Ik knikte vriendelijk terug, ik had nog geen stem om wat te zeggen. Langzaam zag ik meer leven bij Noordorp4life ontstaan. Ik was voor de zoveelste keer verbaasd. Iedereen lachte en was vrolijk. Ik snapte er helemaal niets van. Ik verlangde naar een warme douche en naar een vd Valk ontbijtbuffet.
Maar mijn 19 helden waar ik mijn blog mee begon, gaven geen krimp en bereidden zich voor op wat ging komen. Weer een loodzware dag. Het weer was zo erbarmelijk dat de organisatie zich genoodzaakt zag het parcours aan te passen. Col de Madeline werd geschrapt ivm sneeuwval …. in augustus.
Rond de klok van 09.00 uur vertrokken de renners vanuit Saint Remy. Onwetend van wat de organisatie nog in petto had.
Want alsof het allemaal nog niet zwaar genoeg was, lag er ook voor de eerste stop, een boom dwars over de route . Er moest dus echt gesurvivald te worden. De meesten kunnen lekker trappen, maar survival is heel wat anders. Co de Koning dacht indruk te maken op het hele team, maar ook op de plaatselijke bevolking . Dat pakte anders uit.
De foto spreekt voor zich. Het is echt onze Co die door de takken glijdt en geen ontsnapte Franse wasbeer. Je moet wel goed kijken om het verschil te zien.
Na 45 km de eerste stop, waar het begeleidingsteam klaar stond met eten, drinken, droge kleren, motiverend muziekje en een warme deken.
Het moraal en de sfeer waren wederom en ik verval in herhaling, geweldig.
Chef de Fourage Arie Post had alles goed georganiseerd, het begeleidingsteam bestaande uit Arie, Jacq, Tuurke, Claudio en Aad functioneerde als een geoliede machine. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Zeker als er mensen van de organisatie van Tour for Life, Team Noordorp4life complimenteert, dat ze alles zo goed geregeld hebben
Na het vertrek van de mannen en Yvonne, die meedraait alsof ze nooit twee verkrampte dijen heeft gehad, werden de spullen opgeruimd en toog het het begeleidingsteam via Mac Donalds naar Notre Dame de Bellecombe.
Deze tocht verliep voor het begeleidingsteam niet helemaal vlekkeloos. De tot Chef de Navigation omgedoopte Aad van Leeuwen met zijn persoonlijke assistente Jacq van Winden loodsten het begeleidingsteam via, een wat achteraf bleek, mountainbike route naar de top van de Notre Dame de Bellecombe.
Tuurke die zich in dezelfde auto bevond als Aad en Jacq durfde er niet tegen in te gaan. Claudio en Arie, die met hun stuucadoorsbus er achteraan reden, twijfelden iedere meter verder aan het verstandelijke vermogen van de Chef de Navigation. Wat zeg nou eerlijk. Wie stuurt er nu een stucadoorsbus een mountainbike pad op? Niet proberen, gaat niet lukken.
Vanuit de stucadoorsbus is er gevraagd of ze voorin niet door hadden dat ze op een mountainbike pad reden. Na enige aarzeling volgde het niet verrassende antwoord: Nee!
Claudio en Arie namen het niemand maar vroegen vriendelijk, maar met dwingende ondertoon om toch maar om te draaien. Aldus geschieddde, voor de stucadoorsbus met steken en draaien .
Dus op naar de Notre Dane de Bellecombe, want de matadors waren onderweg en die wilden natuurlijk eventjes verzorgd worden. Ze werden rond 14.30 verwacht.
Maar ja, klein probleem. Alles ging daar om 14.00 uur dicht en ze wilden toch echt een iets te eten hebben.
Uiteindelijk wist het begeleidingsteam, een pizzeria te overtuigen om wat langer open te blijven, zodat er toch iets te eten was.
Een voor een kwam iedereen het restaurant binnendruppelen.
De warme chocomel met slagroom werd neergezet en de pizza’s werden geserveerd. De kleding kon lekker drogen, zodat iedereen weer kon beginnen aan de laatste 25 kilometers.
Co de Koning had de hele dag al de indruk gegeven, dat dit zijn dag zou worden.Maar ja, iedereen kent Co. Dus er werd gedacht , … zoiets van zal wel.
Het laatste klimmetje van de dag werd het Nootdorp4life team uit elkaar getrokken. Nou denken jullie allemaal aan Co! Dat klopt, maar toch anders dan jullie denken.
Good old Hans Post had even gerammeld en een beetje gas gegeven, zoals dat mooi heet in het vakjargon.
Ik kreeg als razende reporter een deja vue. Jaren geleden mocht ik namens de NOS reportages maken over de Vuelta de Mallorca, waar Hans Post (Juan Correro voor de Spanjaarden) zo vaak in schitterde .
Hans had een beetje gas gegeven en Co hing (letterlijk ) met een asgrauw gezicht, tong op zijn stuur en een lege blik in zijn ogen in het wiel van Hans.
Van overnemen was geen sprake ( zie de foto’s)
Hans sleurde maar door en trok Co in zijn kielzog mee.
Boven aangekomen hield Hans de beentjes stil, handen op het stuur en begon rustig aan de afdaling .
Co niet, hij raasde naar beneden. Geen oog meer voor niets en niemand. Gevolg … Afslag gemist, dus paniek in de tent. Co mag je in zo’n toestand niet alleen laten.
De begeleidingsbus er vol achteraan, tot onder in het dal. En dat was best een steil stuk. De paniek werd nog groter toen Co niet werd gevonden in het dal. Dat kreng moest toch ergens zijn. Hij reageerde uiteindelijk op ons telefoontje. Dankzij de hulp van zijn spraakgestuurde Garmin, die steeds riep: Lul, je rijdt verkeerd lul je rijdt verkeerd, ontwaakte Co uit zijn roes en met meer geluk dan wijsheid bereikte Co toch nog de finish. Niet veel later volgen zijn teamgenoten, die ruim een kwartier hebben staan wachten op de verloren zoon. Eind goed al goed !
Weer een fantastische prestatie van het hele team. Geen ongelukken, geen lekke banden. Het herstelbiertje smaakte heerlijk en was dan ook dik verdiend.
Op naar de dag van morgen. De weersvoorspellingen worden beter.
Het moraal is goed, de sfeer is fantastisch en teller van de donaties loopt op !
Dus lieve mensen, het team blijft fietsen ik blijf schrijven als jullie blijven doneren !
De Tour for Life maakt ook foto’s en filmpjes. Die zijn hier te vinden: Media Tour for Life
Goedenavond ! Jullie razende reporter bericht :
Het is zondag 27 augustus, de dag van de Grand Depart van Tourforlife.
Neem een lekker bakkie met een dikke plak cake en ga er maar eens goed voor zitten, want hier komt mijn verslag .
Ik verliet jullie gistermiddag met de mededeling dat ik met hele team ging lunchen. Dat bleek achteraf niet helemaal waar. De reputatie van Team Nootdorp was het team vooruit gesneld .
Het zal jullie dus niet verbazen dat we als groep nergens welkom waren. Uiteindelijk werd het team in kleine groepjes opgesplitst en hebben we toch allemaal kunnen lunchen.
In de middag werd de registratie geregeld, waarna er gelegenheid was om in de tuin wat te genieten van het zonnetje.
Ik dacht ook een rustige middag te hebben, maar ik kwam weer bedrogen uit.
Het begon met… tja, durf het bijna niet te schrijven, Aad van Leeuwen. Op doktersvoorschrift moet hij zijn rug rust gunnen door een corset te dragen en veel te liggen. Dus Aad lekker liggen, in de tuin, in een mierennest. Hij kreeg spontaan een jeukaanval. De rest mogen jullie er zelf bij verzinnen. Ik ben geen Yvonne Colderweij hè🤪
Begeleider Tuurke had heimelijk een grote speaker de tuin in gesmokkeld om wraak te nemen op die ellendelingen die de nacht ervoor zo’n herrie hadden gemaakt.
Bekende hits als Engelbewaarder, je moeder die heet Henk en alle kaskrakers van de dikke Lulband schalden door de speakers. Ik wist niet waar ik moest kijken van schaamte. Michel Kippersluis vermaakte zich prima zong uit volle borst en tekstvast alle liedjes mee.
Chef d’Equipe Franco had wel zin in een potje klaverjassen. Pieter de Boer leek hem wel een goede maat. Dom, dom, dom .. na 36 potjes !!! te hebben gepast, gaf Franco schoorvoetend toe dat klaverjassen met Pieter geen doorslaand succes was geweest. Hans Post, zat samen met maat Claudio zachtjes te gniffelen . 2 boompjes afgetekend gewonnen.
Het was inmiddels 19.00 uur geworden en het moment was daar, iedereen had er opgewacht. Het avond diner in het hotel.
Het hotel waar we zitten is in 2006 speciaal gebouwd voor de Olympische Spelen. Bob de Jong won toen goud op de 10 km. Ik kan jullie garanderen dat de kok van 2006 er niet meer werkt. Als Bob destijds hetzelfde eten had gekregen, was hij nu nog aan het schaatsen geweest. Maar we zijn wel wat gewend, dus met een stralende lach heeft iedereen zijn avondmaal naar binnengewerkt. Vooral Arno de Koning en Peet Venrooij zaten echt te genieten.
Tijd om het eten te laten indalen was er niet. Team Nootdorp4life werd om 20.30 uur alweer verwacht bij de officiële aftrap van “Tour for Life”.
Koersleider Josse nog wat (ik weet zijn achternaam niet), legde aan de hand van een PowerPoint presentatie het e.e.a. uit over de koers en meldde en passant dat de start, ivm een modderstroom van 2 weken geleden, 10 km verplaatst was. Je kon er alleen niet met de fiets komen. Succes allen!! Dat was een kleine tegenvaller, maar zou uiteindelijk door Team Nootdorp4life op verrassende en zeer inventieve wijze worden opgelost. Maar daarover later.
Eleanore Tuit van het Erasmus MC nam daarna de microfoon van hem over en vertelde wat voor goede dingen er met het geld wordt gedaan waar jullie allen een bijdrage aan hebben geleverd. Een aangrijpend verhaal, waarmee zij de hele zaal stil kreeg. Hier doen we het namelijk allemaal voor.
Waar een klein dorp groot in kan zijn!!
Laten we eerlijk zijn. Als je de kaart van Nederland pakt en je gaat de gemeente Pijnacker-Nootdorp zoeken, dan heb je een vergrootglas nodig om het te vinden. Niet groter dan een puntje schat ik in.
Maar bij dit soort acties, mag je best een beetje trots zijn dat je uit Pijnacker-Nootdorp komt.
Ik kreeg toch best wel een beetje kippenvel toen koersleider Josse het volgende bekendmaakte:
1. Team wat het meeste geld heeft opgehaald … Nootdorp4life… beloning de gele trui voor het hele team
2. Deelnemer die het meeste geld individueel heeft opgehaald .. Arno de Koning …. beloning de groene trui, voor de duidelijkheid, meer dan 40.000,00 .
3. Begeleider die het meeste geld heeft opgehaald …Jacq van Winden.
Allemaal van Nootdorp4life!!!!!
Dus chapeau, chapeau!!!
Na afloop nam Chef d’Equipe Franco Brouwer nog eenmaal het woord om de laatste puntjes op de I te zetten, zoals dat zo mooi heet. Daar ontvouwde hij zijn plan om de volgende ochtend bij de start te komen.
Het was idee zo simpel dat ik het zelf had kunnen verzinnen Alsof de gewoonste zaak van de wereld was zei Franco met uitgestreken gezicht: “Heren en dame.. we gaan met de trein”. Tuurlijk, dat niemand daar nou aan gedacht had .
Dus Truste, slaap lekker en tot morgen.
Vanochtend fris opgestaan en goed geslapen, tenminste ik wel. Tijdens het ontbijt was de spanning van de koppies af te lezen. Vandaag moest het gaan gebeuren.
Terwijl de regen met bakken uitbreiding hemel kwam zat de sfeer er toch gelijk goed in. De groep uit Nootdorp vertrok goedgehumeurd richting het treinstation .
De plaatselijke wisten niet wat ze zagen .
Uiteindelijk rond de klok van 09.30 uur, nog steeds in de stromende regen, het Grand Depart van Nootdorp4life.
Deze giganten trokken ten strijde niet alleen tegen de bergen op, maar ook tegen de weergoden!
Er werden flink wat hoogtemeters geklommen en ondanks de regen toch ook zweetdruppels op de hoofden. Maar de lach overheerste .
De dijen van Yvonne hielden zich goed en zij wist haar mannetje prima te staan vandaag!! Echt bewonderenswaardig .
Er is ook een middel ontdekt om Michel Kippersluis het zwijgen op te leggen. De combinatie fiets en bergen werkt uitermate effectief.
Na diverse stops waar het team vertroeteld werd door de begeleiding, brak ’s middags zelfs het zonnetje door.
Rond de klok van 18.00 kwam het hele team op de camping van de eerste stop in het plaatsje Saint Remy de Maurienne in Frankrijk.
Achteraf bleek dat er op de grens van Frankrijk en Italië een stuk berg was ingestort als gevolg van zware regenval. De renners hebben daar gelukkig geen last van gehad!!
Moe maar voldaan met 150 km in de benen. De avondetappe kon gaan beginnen, maar niet voor jullie razende reporter, die moest nog even terug naar Bardonecchia. Iets met een verloren portemonnee. Morgen vertel ik de pikante details.
De renners gaan lekker relaxen nu in het tentenkamp. Morgen weer een dag.
Nu lekker rusten!!!
PS: alle foto’s die onderweg worden gemaakt worden gepubliceerd op Flickr. Die is te bereiken via de link in het menu(Foto’s) van onze website. Ook worden er foto’s en filmpjes door de Tour for Life gemaakt. Die zijn hier te vinden: Media Tour for Life
