Maand: september 2023

Goedenavond, hier de razende reporter :

Het is gedaan met de rust

Goedenavond lieve volgers van mijn blog. Maastricht komt dichter en dichterbij, maar het worden nog een paar zware dagen. Niet omdat de aankomende etappes zo zwaar zijn, maar omdat de arbeid-rust verhouding totaal verstoord is.

De rust die zo belangrijk is in topsport, is sinds de aankomst van Nootdorp4life 2 volledig verdwenen. Ik weet ook niet zo heel goed hoe ik mijn blog van vandaag moet schrijven.

Je wilt alle leuke dingen en soms ook minder leuke dingen van zo’n dag graag in je verhaal benoemen. Maar ja, Monique Knaap is gearriveerd en daar alleen kun je al een blog over schrijven.
Het begon al rond de klok van 06.30 uur. Een schel gekrijs over het camping terrein. Nee, het was geen ingehuurde haan, die er speciaal was om iedereen te wekken .
Het was Mo Knaap die haar telefoon kwijt was en dat was al gauw voor iedereen duidelijk. Haar bellen had geen zin, ze hoorde hem niet.
Na een hoop gekrijs en gevloek, werd de telefoon uiteindelijk onder in haar slaapzak gevonden. De rust keerde langzaam terug, het ontbijt kon beginnen. De hele camping was toch al wakker.

Oh ja, ik vergeet helemaal te vertellen, het goot weer van de regen. Dus alle overschoenen en regenjacks konden weer gepakt worden.

Rond 8.15 uur vertrokken het Nootdorp4life als een team aan de 186 km richting het kleine plaatsje Corny sur Moselle, dat precies tussen Metz en Nancy aan de rivier de Moselle ligt.

Een relatief vlakke etappe, die normaal best te doen is. Maar vijf dagen koersen hadden hun tol geeist. De “verse” groep, daarmee bedoel ik de groep die net ingevlogen was, zat nog vol adrenaline en had er nog echt zin in.

De groep werd al gauw gesplitst. De eerste groep onder aanvoering van Franco, die na een goede nachtrust weer wat kleur op zijn gezicht had en weer enigszins uit zijn woorden kwam, had er samen met Arno zin in. Ook die had natuurlijk wat goed te maken na gisteren. Tja, het is niet erg om aan de auto te hangen, maar laat je dan niet betrappen.

Een aantal nieuwkomers, zo noem ik ze voor het gemak maar even, hadden sterke drang om zich te bewijzen. Voor zover ik het heb kunnen waarnemen werd de boel een beetje aangewakkerd door Stef Zonneveld, die met zijn regenjasje tot zijn strot toe dichtgeknoopt, de eerste klim letterlijk aanviel. De echte cracks hadden echt zoiets van, wat gebeurt hier. Ze lieten Stef vrolijk naar boven dartelen.
Als je omhoog gaat, dan moet je ook weer naar beneden. Dat had ons Stef nog niet echt helemaal goed onder de knie. Want tijdens de eerste afdaling van de dag miste hij de bocht. Hij had gewoon mazzel dat de plaatselijke bevolking de hekken had opengezet, anders was hij keihard op zijn snufferd gegaan. Het liep gelukkig met een sisser, ipv een schuiver, af.
Misschien een spraakgestuurde Garmin, zo eentje als Co heeft, een idee voor Stef.
Eentje die zegt: Lul, je moet de bocht om ipv lul, je moet naar rechts. Je hebt ze in meerdere varianten . 🤪

Maar zoals zo vaak in de topsport. Hardlopers zijn doodlopers. In dit geval fietsers. Na ongeveer 160 km ging bij Stef het lampje langzaam uit. Zijn krachtsinspanning van het begin van de dag moest hij bekopen.
Stef zat gorgelend, proestend en gekke bekkentrekkend op zijn fiets. Dit konden Arno en Pieter niet langer aanzien en uiteindelijk heeft Arno ingegrepen
en waren er meerdere handen van God die hem naar de finish hielpen.

Tijdens het diner keek Stef weer helder uit zijn ogen en kon iedereen hem weer verstaan. Dat was in het kort de eerste dag van Stef.

Ik ga weer terug in de tijd. En kom, ik durf het bijna te schrijven, weer uit bij Mo Knaap. Ik zeg jullie zij heeft echt de hele boel gemanipuleerd. In een eerder blog meldde ik al dat zij in Nederland had getraind in modderbaden, ivm met het slechte weer in Frankrijk. Wat zij ook in Nederland had getraind was : Greppel duiken. Kort na de eerste stop had zij zoiets van nu moet het gebeuren. Opzichtig reed ze bewust tegen het achterwiel van René de Visser aan. Een schelle krijs en daar lag Mo, met de beentjes omhoog in een Franse greppel. Precies zoals ze thuis had geoefend . Pfff, wat een ellende. Derailleur natuurlijk kapot. Wat nu ?

Mij lijkt het antwoord logisch. Je begint met Joost de schuld te geven en daarna pak je, net zoals Zwarte Magica uit de Donald Duck, een bezem en vlieg je weg.

Maar ja, we zitten niet in stripboek, dus Joost kreeg idd de schuld, alleen de plaats van de bezem werd ingenomen door begeleider Hans Benenga, die Mo met de bus kwam ophalen en haar naar de controle plaats bracht, waar haar fiets weer razendsnel werd gerepareerd. Zij kon weer aansluiten bij de rest van de groep. De grote vraag was alleen voor hoelang.

Hebben jullie in de gaten, dat het nu toe alleen maar over de nieuwkomers gaat?

Co is hartstikke blij dat Chantal ook is gearriveerd. Hij heeft gisteravond zichzelf dan ook geen tijd gegund om bier te drinken. Hij was de hele avond in de weer om de fiets van Chantal te prepareren, zodat zij vandaag ongestoord lekker aan haar Tourforlife kon beginnen. Al gauw bleek dat haar versnelling maar voor 10% was opgeladen. Co had haar fiets toch niet zo heel erg goed geprepareerd. Foei!!
Op de eerste stop werd de versnelling opgeladen en Chantal kon vanaf dat moment ook lekker meepeddelen.

Tijdens de tussenstops vond ik Menno toch wat stilletjes, hij zat wat van zijn linker en dan wat op zijn rechterbil te wiebelen. 6 dagen op een racefiets en heleboel heel veel kilometers beginnen hun tol te eisen.
De spiertjes en het velletje in de buurt van het sterretje beginnen nu ook gevoelig te worden, maar daar blijft de slager van de Kruisweg van af. Tot overmaat van ramp had Menno de primeur om de eerste lekke band te scoren.

Arme Menno, het was vandaag niet zijn dag.

Voor ik het vergeet . Ik heb vernomen dat de collega’s van Michel, werkzaam bij een van onze sponsoren DDPM, mijn blog op de voet volgen. Stiekem hopend dat Michel het niet gaat redden en dat hij zijn weddenschap gaat verliezen. Ik ga jullie nu al uit de droom helpen en adviseer jullie om je spaarrekening alvast leeg te halen. Michel gaat Maastricht halen.

Hoe dat is nog even de vraag. Maar voor degenen die de film Marathon hebben gezien, met Martin Waardenberg, in de hoofdrol: we sluiten geen enkele optie uit.

Dat was het even voor vandaag, maar als ik alles opschrijf, ben ik morgenochtend nog bezig. Het is gewoon allemaal zoveel. Ze kunnen er beter een speelfilm van maken. Het wordt dan geen documentaire, maar een lachfilm.

Lezers van de blog vragen zich ook af wie Tuurke is. Eigenlijk is het een kaboutertje uit een stripboek (zie foto), maar die bedoel ik natuurlijk niet. Ik bedoel natuurlijk de charmeur Arthur Kluiters. Volgens mij de enige man die elke dag zijn haar föhnt. Vandaag was het even schrikken voor mij. Tuurke meldde mij dat hij zijn advocaat had ingeschakeld, naar aanleiding van mijn blogs!

Dat was niet de bedoeling natuurlijk.
Ik had Tuurke even zijn zin moeten laten afmaken… zijn advocaat had gedoneerd!
Dat is nog eens mooi!!!!

Ik ga afsluiten. Tot slot een compliment aan het begeleidingsteam. Dat vind ik ook wel op zijn plaats. Want kijk even goed naar het duo op de foto. Iedere dag wordt er gezorgd dat het de mannen en vrouwen aan niets ontbreekt.

Het is een mooi stel bij elkaar, die met iets heel moois bezig zijn. De teller staat op dit moment op € 158.000.
Voor we terugzijn willen we de €160.000 aantikken .
Dus als jullie vrolijk worden van mijn blog, help mij en Nootdorp4life dit bedrag te halen, de lat ligt hoog. Jullie kunnen het!!

Tot morgen.

Groet

De razende reporter