Woensdag 30-8-2023 Jullie razende reporter bericht .
Grote paniek bij Nootdorp4 life!!!
Daar ben ik weer, vanuit Frankrijk, waar de zon zich toch steeds meer laat zien.
De nacht is rustig verlopen, dit in tegenstelling tot de avond, daar was toch even grote paniek.
Zoals een goed legercommandant betaamt telde Chef de Mission Franco gisteravond alle neuzen van zijn team. Er wordt pas gegeten als alle teamleden zijn gefinisht. Na 3x geteld te hebben kwam Franco tot de conclusie dat er toch echt iemand miste, terwijl hij zeker wist dat iedereen gefinisht was. Was er een fout gemaakt? Waren we iemand onderweg vergeten? De verwarring was groot. Uiteindelijk bleek Michel Kippersluis er niet te zijn. Nu weet ik echt wel wat iedereen denkt: die kun je niet missen, die hoor je altijd en overal.
Geloof me … na 166 km en 3000 hoogtemeters was hij zo mak als een lammetje!!
Dit was een mooi klusje voor jullie razende reporter. Na wat app werk en wat technische snufjes (ik had een tracker in zijn broek gestopt) had ik al snel door wat er aan de hand was. Michel had wat kleren gepakt en had de kuierlatten genomen. Maar ja, hij wist natuurlijk niets van die tracker. Ik trof Michel 5 km van de camping aan in een hotel in een bubbelbad met voor zich 2 entrecôte’s en een mega hamburger.
Zodra hij mij zag schreeuwde hij enthousiast, met een mondvol friet, Hoppa, mooi nooit meer naar huis. Ik voelde mij toch geroepen om hem vermanend toe te spreken. Mich, dit kun je niet maken. Schuldbewust keek hij naar zijn voeten, die net boven het badschuim staken en zei: Razende ik heb al 3 nachten niet geslapen. Want Co snurkt als een badvarken. Ik begreep hem en liet hem met zijn badeendjes alleen. Michel had zijn rust dik verdiend.
De dag van vandaag begon dus voorspoedig, Michel verscheen uitgeslapen en netjes gekapt in de ontbijtzaal, en dat was te horen .
Nadat iedereen zijn ontbijt had genuttigd werden de fietsen in stelling gebracht, de massagetent afgebroken en was iedereen klaar voor het vertrek, voor wat een relatief eenvoudige etappe van 145 km zou worden.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Jacq met haar telefoon staan. Dat was op zich niet zo gek, maar haar oor was vuurrood. Dat was gek. Toen ik nog maar 2 meter van haar vandaan was, hoorde ik het al. Ze had Monique Knaap al een tijdje aan de telefoon. Dus niets aan de hand
8.15 uur had iedereen de camping verlaten en konden we op weg naar de 1e controle 50 km na de start. Ik zat weer op, de voor mij inmiddels bekende, plek tussen Arie en Claudio . We waren nog maar net aan de eerste klim begonnen, toen we Olivier achterin het peloton tegen kwamen.
Ik was verbaasd, hij had alle dagen op kop gereden. Hoe kan dat nou. Claudio zei heel rustig: Hij heeft volle benen en is niet op komen dagen bij de massage, zonder af te bellen.
Zijn gezicht sprak verder boekdelen. Ik zei alleen maar Oh, het was mij verder duidelijk.
Op naar de eerste stop in het zoveelste mooie plaatsje Chaux Neuve. Arno de Koning kwam als een raket de berg afsuizen, veel te snel om een foto te maken. Dan maar klaar zitten voor de rest maar dat duurde best lang.
Maar toen ze na ruim 25 minuten aankwamen lag ik met mijn camera klaar om een paar mooie plaatjes te schieten.
Het inmiddels bekende ritueel ging weer beginnen. Eten, drinken en weer meezingen met de bekende meezingers die uit, de door Tuurke meegenomen, speaker schalde. Over Tuurke gesproken, hij is lekker bezig als begeleider hoewel zijn autistische karaktereigenschappen hem af en toe parten spelen. Ik snap hem wel. Ga zelf maar eens maat Aad in een auto zitten en je moet van A naar B.
Met Aad zijn navigatie kwaliteiten is dat best wel moeilijk. Hij stuurt ons arme Tuurke, over mountainbike paden, afgesloten wegen, bospaden en ga zo maar door. Tuurke blijft gewoon stoïcijns doorrijden. Tuurke zou Tuurke niet zijn als hij met zijn ontwapenende glimlach iedere vrouw probeert te verleiden. Van 18 tot 75 jaar, het maakt ons Tuurke niet uit.
Bij de tweede stop vandaag werd Franco gestoken door een wesp, althans dat werd geroepen. Ik wist beter.
Het was geen wesp maar een bij. Beter gezegd een werkbij. Ik kan alleen maar schrijven, dat dit zondag al had moeten gebeuren. Ik heb Franco nog nooit zo fanatiek op kop zien rijden. Wat een prikkie van werkbij al niet doet.
De laatste kilometers waren zowel voor de fietsers als begeleiders een genot . Prachtig uitzicht, en een heerlijk zonnetje!
Om 16.00 uur was iedereen binnen. Tijd voor een chippie en een lekker biertje in het zonnetje .
We zaten net lekker relaxed toen de organisatie zich meldde. Er waren weer 2 passen gevonden . Geloof het niet … wederom van Adrianus Maria. Een mazzel we wisten dit keer gelijk van ze waren! Wederom Ronald Jansen. Op de foto hieronder zie je hoe blij Adrianus Maria gisteren was toen hij zijn telefoon weer terug kreeg.
Het aantal massage klanten neemt gestaag toe. Vanavond mag de slager van de Kruisweg weer aan de gang.
Ik heb een rustige avond .
Tot morgen .
Groet,
jullie razende reporter