Jullie razende reporter bericht :
Goedenavond allemaal, vanavond schrijf ik mijn blog vanaf camping Les Iles Tohapi Passy, gelegen aan het meer van Passy.
Mijn verhaal gaat over 19 helden, 14 renners en 5 man/vrouw begeleiding, die met zijn allen een geweldige en unieke prestatie aan het leveren zijn. Tour for Life, waarvan bekend is, dat het een lange meerdaagse fietstocht is vanuit Bardoneccchia naar Maastricht. Veel kilometers en bijna 20.000 hoogtemeters maken de tocht al heel zwaar. Tel daarbij op de erbarmelijke weersomstandigheden, waartegen het team de afgelopen dagen heeft moeten vechten, dan neig ik er naar om deze prestatie heroïsch te noemen. Ongekend echt waar .
Maar eerst even terug naar de dag van gisteren. Jullie razende reporter kwam rond 17.30 uur, als laatste met Arie en Claudio aan op de camping na een etappe met veel regen. Moe stapte ik uit de auto en wilde aanschuiven bij de mannen/dame om de stoere verhalen aan te horen, zodat ik weer info voor mijn blog zou hebben.
Ik zat nog geen 5 minuten toen Claudio met lichte paniek in zijn ogen kwam aanlopen. Zijn portemonnee was kwijt . Waarschijnlijk nog in het hotel in Bardonecchia. De organisatie werd ingeschakeld en al snel kwam het verlossende woord. Hij was terecht. Hij kon opgehaald worden bij de receptie van het Olympisch hotel in Bardonecchia .
50 minuten rijden om terug te komen, maar ja dat was het wel waard.
Zo’n jongen laat je niet alleen rijden, dus ik bood aan om mee te gaan. Stom, stom, stom, mijn fout ! Doe ik dus nooit meer.
Wij waren goed 25 minuten onderweg toen wij overal politie zagen. Zwaailichten, sirenes, toeters en bellen. Wat was er in hemelsnaam aan de hand. Oh ja, we konden niet meer voor of achteruit.
Jullie razende reporter zou niet boven op het nieuws zitten als hij niet zijn gelijk zijn raderen zou laten draaien.
Al gauw wist ik het.
Rond 17.00 was er naast de snelweg bij Modena, dus richting Bardonecchia een berg half ingestort . Alles op de snelweg. De best wel heftige beelden, kunnen jullie zien op onze Facebook pagina. Een uurtje later en jullie hadden vandaag geen blog gehad van de razende reporter.
Daar moeten we maar niet meer aan denken. We zijn er nog.
Uiteindelijk waren Claudio en ik rond 20.00 in het hotel. En toen weer terug naar de camping. Via allerlei omleidingen, files, een over de weg springend hert, een loslopende vos, en de almaar aanhoudende regen een geweldige avond.
Op de camping aangekomen goot het van de regen en waande ik mij in een wildwater paradijs. Soppend en klotsend in het water bereikte ik mijn nachtelijk verblijf. Nee hè, dit heb ik weer. Ik was te moe om me druk te maken. Ik plofte op een matras gooide mijn slaapzak over me heen en dacht .. tja ik weet eigenlijk niet wat ik dacht. Ik wilde gewoon slapen .
En dat heb ik echt de hele nacht geprobeerd, tot 06.30 uur toen moest ik van Arie echt weer op het appel verschijnen.
Ik ritste mijn tent open en keek naar buiten. Mijn ogen die nog dicht zaten van de slaap keken naar iets wat gewoon niet. De camping waar alle tenten stonden had een metamorfose ondergaan . Het was een grote water/moddermassa waar allemaal tenten in stonden.
Dit kon niet waar zijn Dit kunnen de weergoden ons niet aandoen. Hier moet opzet in het spel zijn.
Ik begon te denken en kwam maar op 1 naam. Monique vd Knaap !!! Ineens begreep ik de trainingsstages met modderbaden. Zij wist dit, zij heeft hierop getraind. Echt, dit is geen complot theorie .
Ik keek suf om me heen. Hans Post liep langs me, met zijn voeten tot zijn enkels in het water. Mogguh. Ik knikte vriendelijk terug, ik had nog geen stem om wat te zeggen. Langzaam zag ik meer leven bij Noordorp4life ontstaan. Ik was voor de zoveelste keer verbaasd. Iedereen lachte en was vrolijk. Ik snapte er helemaal niets van. Ik verlangde naar een warme douche en naar een vd Valk ontbijtbuffet.
Maar mijn 19 helden waar ik mijn blog mee begon, gaven geen krimp en bereidden zich voor op wat ging komen. Weer een loodzware dag. Het weer was zo erbarmelijk dat de organisatie zich genoodzaakt zag het parcours aan te passen. Col de Madeline werd geschrapt ivm sneeuwval …. in augustus.
Rond de klok van 09.00 uur vertrokken de renners vanuit Saint Remy. Onwetend van wat de organisatie nog in petto had.
Want alsof het allemaal nog niet zwaar genoeg was, lag er ook voor de eerste stop, een boom dwars over de route . Er moest dus echt gesurvivald te worden. De meesten kunnen lekker trappen, maar survival is heel wat anders. Co de Koning dacht indruk te maken op het hele team, maar ook op de plaatselijke bevolking . Dat pakte anders uit.
De foto spreekt voor zich. Het is echt onze Co die door de takken glijdt en geen ontsnapte Franse wasbeer. Je moet wel goed kijken om het verschil te zien.
Na 45 km de eerste stop, waar het begeleidingsteam klaar stond met eten, drinken, droge kleren, motiverend muziekje en een warme deken.
Het moraal en de sfeer waren wederom en ik verval in herhaling, geweldig.
Chef de Fourage Arie Post had alles goed georganiseerd, het begeleidingsteam bestaande uit Arie, Jacq, Tuurke, Claudio en Aad functioneerde als een geoliede machine. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Zeker als er mensen van de organisatie van Tour for Life, Team Noordorp4life complimenteert, dat ze alles zo goed geregeld hebben
Na het vertrek van de mannen en Yvonne, die meedraait alsof ze nooit twee verkrampte dijen heeft gehad, werden de spullen opgeruimd en toog het het begeleidingsteam via Mac Donalds naar Notre Dame de Bellecombe.
Deze tocht verliep voor het begeleidingsteam niet helemaal vlekkeloos. De tot Chef de Navigation omgedoopte Aad van Leeuwen met zijn persoonlijke assistente Jacq van Winden loodsten het begeleidingsteam via, een wat achteraf bleek, mountainbike route naar de top van de Notre Dame de Bellecombe.
Tuurke die zich in dezelfde auto bevond als Aad en Jacq durfde er niet tegen in te gaan. Claudio en Arie, die met hun stuucadoorsbus er achteraan reden, twijfelden iedere meter verder aan het verstandelijke vermogen van de Chef de Navigation. Wat zeg nou eerlijk. Wie stuurt er nu een stucadoorsbus een mountainbike pad op? Niet proberen, gaat niet lukken.
Vanuit de stucadoorsbus is er gevraagd of ze voorin niet door hadden dat ze op een mountainbike pad reden. Na enige aarzeling volgde het niet verrassende antwoord: Nee!
Claudio en Arie namen het niemand maar vroegen vriendelijk, maar met dwingende ondertoon om toch maar om te draaien. Aldus geschieddde, voor de stucadoorsbus met steken en draaien .
Dus op naar de Notre Dane de Bellecombe, want de matadors waren onderweg en die wilden natuurlijk eventjes verzorgd worden. Ze werden rond 14.30 verwacht.
Maar ja, klein probleem. Alles ging daar om 14.00 uur dicht en ze wilden toch echt een iets te eten hebben.
Uiteindelijk wist het begeleidingsteam, een pizzeria te overtuigen om wat langer open te blijven, zodat er toch iets te eten was.
Een voor een kwam iedereen het restaurant binnendruppelen.
De warme chocomel met slagroom werd neergezet en de pizza’s werden geserveerd. De kleding kon lekker drogen, zodat iedereen weer kon beginnen aan de laatste 25 kilometers.
Co de Koning had de hele dag al de indruk gegeven, dat dit zijn dag zou worden.Maar ja, iedereen kent Co. Dus er werd gedacht , … zoiets van zal wel.
Het laatste klimmetje van de dag werd het Nootdorp4life team uit elkaar getrokken. Nou denken jullie allemaal aan Co! Dat klopt, maar toch anders dan jullie denken.
Good old Hans Post had even gerammeld en een beetje gas gegeven, zoals dat mooi heet in het vakjargon.
Ik kreeg als razende reporter een deja vue. Jaren geleden mocht ik namens de NOS reportages maken over de Vuelta de Mallorca, waar Hans Post (Juan Correro voor de Spanjaarden) zo vaak in schitterde .
Hans had een beetje gas gegeven en Co hing (letterlijk ) met een asgrauw gezicht, tong op zijn stuur en een lege blik in zijn ogen in het wiel van Hans.
Van overnemen was geen sprake ( zie de foto’s)
Hans sleurde maar door en trok Co in zijn kielzog mee.
Boven aangekomen hield Hans de beentjes stil, handen op het stuur en begon rustig aan de afdaling .
Co niet, hij raasde naar beneden. Geen oog meer voor niets en niemand. Gevolg … Afslag gemist, dus paniek in de tent. Co mag je in zo’n toestand niet alleen laten.
De begeleidingsbus er vol achteraan, tot onder in het dal. En dat was best een steil stuk. De paniek werd nog groter toen Co niet werd gevonden in het dal. Dat kreng moest toch ergens zijn. Hij reageerde uiteindelijk op ons telefoontje. Dankzij de hulp van zijn spraakgestuurde Garmin, die steeds riep: Lul, je rijdt verkeerd lul je rijdt verkeerd, ontwaakte Co uit zijn roes en met meer geluk dan wijsheid bereikte Co toch nog de finish. Niet veel later volgen zijn teamgenoten, die ruim een kwartier hebben staan wachten op de verloren zoon. Eind goed al goed !
Weer een fantastische prestatie van het hele team. Geen ongelukken, geen lekke banden. Het herstelbiertje smaakte heerlijk en was dan ook dik verdiend.
Op naar de dag van morgen. De weersvoorspellingen worden beter.
Het moraal is goed, de sfeer is fantastisch en teller van de donaties loopt op !
Dus lieve mensen, het team blijft fietsen ik blijf schrijven als jullie blijven doneren !
Slaap lekker iedereen tot morgen.
Groet
Jullie razende reporter