Goedenavond allen, hier uw razende reporter.

Dinsdag 29 augustus, rond de klok van 06.30 uur liep het wekkertje af. Ik ben de nacht redelijk goed doorgekomen en was niet wakker gehouden door het hatelijke tikken van regendruppels tegen mijn tentdoek. Ook geen last gehad van snurkende wielrenners om heen. Ik was er klaar voor. Voorzichtig ritste ik mijn tent open en keek naar buiten. Ik kon mijn ogen niet geloven. Geen regen, geen plassen, het was gewoon droog. En dat in augustus 🤪. Nu zag ik ook pas dat ik mij op een camping bevond aan de rand van een prachtig meer aan de voet van de Mont Blanc. Die helaas niet helemaal te zien was, er hingen een paar wolken omheen. Maar de rest van de omgeving was echt schitterend . Voor Aad en Yvonne een mooi plekje, omdat ik uit betrouwbare bronnen heb vernomen dat Aad haar daar ooit ten huwelijk heeft gevraagd ! Ze zei nog ja ook 🤪

Het Nootdorp4life team ontwaakte en zag ik iedereen schuifelend de eettent in verdwijnen. De organisatie had lekker scrambled eggs gemaakt, en dat smaakte prima. De mannen en vrouw hadden een zware dag voor de boeg. Een dag met 9 beklimmingen, 166 km en 3000 hoogtemeters. Ze konden hun borst dus nat maken. 

De organisatie had ons verteld dat we niet bij het eerste controlepunt konden komen, zodat er gezorgd moest worden dat iedereen voldoende kleding en eten bij zich had om de dag goed door te komen.

Ik hoopte als reporter vandaag ook een rustige dag te hebben en zat te genieten van mijn kopje koffie en de eerder genoemde scrambled eggs, toen iemand van de organisatie zich bij de eettafel meldde. Of wij toevallig een Adrianus Maria in onze groep hadden. Je denkt gelijk aan Aad van Leeuwen, maar die was het niet. Bleek het Ronald Jansen te zijn. Dat geloof je toch niet Adrianus Maria en we noemen hem Ronald, ik zie het verband niet. Maar goed, Adrianus Maria had zijn telefoon verloren, alleen dat wist hij zelf nog niet. Dus gelukkig hij was gevonden, dankzij zijn rijbewijs, dat zat namelijk ook in het hoesje van zijn telefoon. 

Dat was dus nog voor 07.00 uur. De dag moest nog beginnen.

Om half 8 het startschot, alle 14 Noordorpers4life waren vertrokken, voor wat een lange, hele lange dag zou gaan worden. 

De begeleiding maakte zich klaar om te vertrekken. Aad met Tuurke in de auto, Claudio met Aad en mij in de stucadoorsbus en Jacq eenzaam in een bus van… ik heb geen idee. 

Ik zat geklemd tussen Claudio en Arie in de bus rustig mijn notities door te nemen, toen Arie : Clau rijden daar gaan ze. 

Claudio trapte het gaspedaal in en daar ging de bus achter de Volvo van Tuurke en Aad aan. 

De begeleiding was ook onderweg. 

Na een paar km ging de Volvo voor ons steeds zachter rijden en parkeerde langs de kant. We zetten onze bus ernaast om te vragen wat er aan de hand was. 

Het raampje van de Volvo zakte langzaam omlaag en 2 angstige vrouwenogen keken Arie aan. Wilt u mij niets doen, leek ze smekend te vragen. Op dat moment realiseerde Arie zich dat hij het sein had gegeven om de verkeerde Volvo te volgen. Aad en Tuurke stonden nog gewoon op de camping! Ik keek Arie met een blik van.. hoe dan !! Zou het zo’n dag worden 🙈🙈

We moesten dus weer terug . 

De eerste uren had de begeleiding weinig te doen, behalve koffiedrinken en croissants eten. Pas rond de klok van 13.00 uur moesten zij op de parkeerplaats van Vanchy staan om de renners te verzorgen. 

Dat gaf mij de tijd om mijn notities van de afgelopen dagen door te nemen. 

Ik heb op zaterdag in Bardonecchia een diepte-interview met Bas van der Giessen. Zijn verhaal vond ik erg indrukwekkend en wil dat ook graag met jullie delen. Als 10 jarig ventje is Bas, toen nog Bassie van een steiger gevallen en dat was foute boel zoals jullie kunnen begrijpen.

Jaren daarna heeft Bas zo’n last gehad van beide heupen dat het echt niet meer ging en hij uiteindelijk afgelopen december beide heupen tegelijk heeft laten vervangen door nieuwe. Ook dat ging natuurlijk niet gelijk zoals als het moest. 

Het werd eerst uitgesteld, omdat Bas nog even Corona kreeg . 

Dus als je Bas vorig jaar rond deze tijd had gevraagd of hij Tour for Life zou fietsen, dan had hij je waarschijnlijk voor gek verklaard . 

Maar Bas is geopereerd, heeft 2 nieuwe heupen en is waanzinnig snel en goed hersteld. Toch was het vlak voor vertrek naar Italië nog even schrikken, want Bas viel nog even van zijn fiets. Gelukkig bleef alles heel en rijdt hij hier als de brandweer! 

Goed terug naar de dag van vandaag. 

Jacq van Winden had de mannen en vrouw onderweg nog wat te eten gebracht en berichtte via de transportapp dat zij bij alle tolwegen zo door kon rijden. Ze vond dat echt vreemd.

Jullie razende reporter heeft even de camerabeelden opgevraagd van de tolstations. En het was helemaal niet zo vreemd. Op beelden is duidelijk te zien dat de trui omhoog gaat en de rest is censuur! 

De slagbomen gingen in ieder geval gelijk mee omhoog. Bijna synchroon. 

Team Nootdorp4life arriveerde in 2 groepen in Vanchy waar de inmiddels bekende tent, met stoelen, eten en droge kleding  weer voor de bus stond, zodat de renners even op adem konden komen.

Het begeleidingsteam werd even animatie team en hadden een verrassing voor Ron Ripken in petto. Vanuit Vaticaanstad waren 4 kosters en een non ingevlogen die prachtige chanson zongen voor Ron, hij was immers opa geworden . En dat moest even gevierd worden . Naast het prachtige en gevoelige bim, bam klokkenluiderslied, ooit ook vertolkt door André van Duin, werd er nu speciale versie voor Ron gezongen. Heel Nootdorp4life bamde lekker mee.  Nadat opa Ron ook nog kleine roze schoentjes kreeg en een grote knuffelbeer werd het weer tijd om te doen waarvoor ze hier zijn fietsen.

Peet Venrooy had ietwat gevoelige dijen dus die werden nog even wat losgegooid en iedereen kon weer vertrekken. Nog een kleine 50 km en dan zou het er weer opzitten. Of de duvel ermee speelde begon het aan het eind van de dag weer te regenen. Dat was een tegenvaller, want nu moest de partytent opgezet worden. Er was nog wat werk aan de winkel. Er waren wat mannen met wat overbelaste spieren. 

De massage tafel werd neergezet en de slager van de Kruisweg maakte zijn opwachting. 5 Patiënten durfden de behandeling aan. De plaatselijke autoriteiten  waren voor de zekerheid in kennis gesteld dat er geen varkens geslacht werden of iets dergelijks. Want de slager ging niet zachtzinnig te werk. Ik ben benieuwd of het heeft geholpen, maar dat horen jullie morgen wel!

Voor nu lekker slapen.

Morgen weer een nieuwe dag 

Groet 

Jullie razende reporter

Jullie razende reporter bericht :

Goedenavond allemaal, vanavond schrijf ik mijn blog vanaf camping Les Iles Tohapi Passy, gelegen aan het meer van  Passy. 

Mijn verhaal gaat over 19 helden, 14 renners en 5 man/vrouw begeleiding, die met zijn allen een geweldige en unieke prestatie aan het leveren zijn. Tour for Life, waarvan bekend is, dat het een lange meerdaagse fietstocht is vanuit Bardoneccchia naar Maastricht. Veel kilometers en bijna 20.000 hoogtemeters maken de tocht al heel zwaar. Tel daarbij op de erbarmelijke weersomstandigheden, waartegen het team de afgelopen dagen  heeft moeten vechten, dan neig ik er naar om deze prestatie heroïsch te noemen. Ongekend echt waar . 

Maar eerst even terug naar de dag van gisteren. Jullie razende reporter kwam rond 17.30 uur, als laatste met Arie en Claudio aan op de camping na een etappe met veel regen. Moe stapte ik uit de auto en wilde aanschuiven bij de mannen/dame om de stoere verhalen aan te horen, zodat ik weer info voor mijn blog zou hebben. 

Ik zat nog geen 5 minuten toen Claudio met lichte paniek in zijn ogen kwam aanlopen. Zijn portemonnee was kwijt . Waarschijnlijk nog in het hotel in Bardonecchia. De organisatie werd ingeschakeld en al snel kwam het verlossende woord. Hij was terecht. Hij kon opgehaald worden bij de receptie van het Olympisch hotel in Bardonecchia .

50 minuten rijden om terug te komen, maar ja dat was het wel waard.

Zo’n jongen laat je niet alleen rijden, dus ik bood aan om mee te gaan. Stom, stom, stom, mijn fout ! Doe ik dus nooit meer. 

Wij waren goed 25 minuten onderweg toen wij overal politie zagen. Zwaailichten, sirenes, toeters en bellen. Wat was er in hemelsnaam aan de hand. Oh ja, we konden niet meer voor of achteruit.

Jullie razende reporter zou niet boven op het nieuws zitten als hij niet zijn gelijk zijn raderen zou laten draaien. 

Al gauw wist ik het.

Rond 17.00 was er naast de snelweg bij Modena, dus richting Bardonecchia een berg half ingestort . Alles op de snelweg. De best wel heftige beelden, kunnen jullie zien op onze Facebook pagina. Een uurtje later en jullie hadden vandaag geen blog gehad van de razende reporter. 

Daar moeten we maar niet meer aan denken. We zijn er nog.

Uiteindelijk waren Claudio en ik rond 20.00 in het hotel. En toen weer terug naar de camping. Via allerlei omleidingen, files, een over de weg springend hert, een loslopende vos, en de almaar aanhoudende regen een geweldige avond. 

Op de camping aangekomen goot het van de regen en waande ik mij in een wildwater paradijs. Soppend en klotsend in het water bereikte ik mijn nachtelijk verblijf. Nee hè, dit heb ik weer. Ik was te moe om me druk te maken. Ik plofte op een matras gooide mijn slaapzak over me heen en dacht .. tja ik weet eigenlijk niet wat ik dacht. Ik wilde gewoon slapen . 

En dat heb ik echt de hele nacht geprobeerd, tot 06.30 uur toen moest ik van Arie echt weer op het appel verschijnen. 

Ik ritste mijn tent open en keek naar buiten. Mijn ogen die nog dicht zaten van de slaap keken naar iets wat gewoon niet. De camping waar alle tenten stonden had een metamorfose ondergaan . Het was een grote water/moddermassa waar allemaal tenten in stonden.

Dit kon niet waar zijn  Dit kunnen de weergoden ons niet aandoen. Hier moet  opzet in het spel zijn. 

Ik begon te denken en kwam maar op 1 naam. Monique vd Knaap !!! Ineens begreep ik de trainingsstages met modderbaden. Zij wist dit, zij heeft hierop getraind. Echt, dit is geen complot theorie . 

Ik keek suf om me heen. Hans Post liep langs me, met zijn voeten tot zijn enkels in het water. Mogguh. Ik knikte vriendelijk terug, ik had nog geen stem om wat te zeggen. Langzaam zag ik meer leven bij Noordorp4life ontstaan. Ik was voor de zoveelste keer verbaasd. Iedereen lachte en was vrolijk. Ik snapte er helemaal niets van. Ik verlangde naar een warme douche en naar een vd Valk ontbijtbuffet. 

Maar mijn 19 helden waar ik mijn blog mee begon, gaven geen krimp en bereidden zich voor op wat ging komen. Weer een loodzware dag. Het weer was zo erbarmelijk dat de organisatie zich genoodzaakt zag het parcours aan te passen. Col de Madeline werd geschrapt ivm sneeuwval …. in augustus. 

Rond de klok van 09.00 uur vertrokken de renners vanuit Saint Remy. Onwetend van wat de organisatie nog in petto had. 

Want alsof het allemaal nog niet zwaar genoeg was, lag er ook voor de eerste stop, een boom dwars over de route . Er moest dus echt gesurvivald te worden. De meesten kunnen lekker trappen, maar survival is heel wat anders. Co de Koning dacht indruk te maken op het hele team, maar ook op de plaatselijke bevolking . Dat pakte anders uit.

De foto spreekt voor zich. Het is echt onze Co die door de takken glijdt en geen ontsnapte Franse wasbeer. Je moet wel goed kijken om het verschil te zien. 

Na 45 km de eerste stop, waar het begeleidingsteam klaar stond met eten, drinken, droge kleren, motiverend muziekje en een warme deken. 

Het moraal en de sfeer waren  wederom en ik verval in herhaling, geweldig. 

Chef de Fourage Arie Post had alles goed georganiseerd, het begeleidingsteam bestaande uit Arie, Jacq, Tuurke, Claudio en Aad functioneerde als een geoliede machine. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Zeker als er mensen van de organisatie van Tour for Life, Team Noordorp4life complimenteert, dat ze alles zo goed geregeld hebben  

Na het vertrek van de mannen en Yvonne, die meedraait alsof ze nooit twee verkrampte dijen heeft gehad, werden de spullen opgeruimd en toog het het begeleidingsteam via Mac Donalds naar Notre Dame de Bellecombe. 

Deze tocht verliep voor het begeleidingsteam niet helemaal vlekkeloos. De tot Chef de Navigation omgedoopte Aad van Leeuwen met zijn persoonlijke assistente Jacq van Winden loodsten het begeleidingsteam via, een wat achteraf bleek, mountainbike route naar de top van de Notre Dame de Bellecombe. 

Tuurke die zich in dezelfde auto bevond als Aad en Jacq durfde er niet tegen in te gaan. Claudio en Arie, die met hun stuucadoorsbus er achteraan  reden, twijfelden iedere meter verder aan het verstandelijke vermogen van de Chef de Navigation. Wat zeg nou eerlijk. Wie stuurt er nu een stucadoorsbus een mountainbike pad op? Niet proberen, gaat niet lukken. 

Vanuit de stucadoorsbus is er gevraagd of ze voorin niet door hadden dat ze op een mountainbike pad reden. Na enige aarzeling volgde het niet verrassende antwoord: Nee!

Claudio en Arie namen het niemand maar vroegen vriendelijk, maar met dwingende ondertoon om toch maar om te draaien. Aldus geschieddde, voor de stucadoorsbus met steken en draaien .

Dus op naar de Notre Dane de Bellecombe, want de matadors waren onderweg en die wilden natuurlijk eventjes verzorgd worden. Ze werden rond 14.30 verwacht. 

Maar ja, klein probleem. Alles ging daar om 14.00 uur dicht en ze wilden toch echt een iets te eten hebben. 

Uiteindelijk wist het begeleidingsteam, een pizzeria te overtuigen om wat langer open te blijven, zodat er toch iets te eten was.

Een voor een kwam iedereen het restaurant binnendruppelen.

De warme chocomel met slagroom werd neergezet  en de pizza’s werden geserveerd. De kleding kon lekker drogen, zodat iedereen weer kon beginnen aan de laatste 25 kilometers.

Co de Koning had de hele dag al de indruk gegeven, dat dit zijn dag zou worden.Maar ja, iedereen kent Co. Dus er werd gedacht , … zoiets van zal wel.

Het laatste klimmetje van de dag werd het Nootdorp4life team uit elkaar getrokken. Nou denken jullie allemaal aan Co! Dat klopt, maar toch anders dan jullie denken.

Good old Hans Post had even gerammeld en een beetje gas gegeven, zoals dat mooi heet in het vakjargon.

Ik kreeg als razende reporter een deja vue. Jaren geleden mocht ik namens de NOS reportages maken over de Vuelta de Mallorca, waar Hans Post (Juan Correro voor de Spanjaarden) zo vaak in schitterde .

Hans had een beetje gas gegeven  en Co hing (letterlijk ) met een asgrauw gezicht, tong op zijn stuur en een lege blik in zijn ogen in het wiel van Hans. 

Van overnemen was geen sprake ( zie de foto’s) 

Hans sleurde maar door en trok Co in zijn kielzog mee. 

Boven aangekomen hield Hans de beentjes stil, handen op het stuur en begon rustig aan de afdaling .

Co niet, hij raasde naar beneden. Geen oog meer voor niets en niemand. Gevolg … Afslag gemist, dus paniek in de tent. Co mag je in zo’n toestand niet alleen laten. 

De begeleidingsbus er vol achteraan, tot onder in het dal. En dat was best een steil stuk. De paniek werd nog groter toen Co niet werd gevonden in het dal. Dat kreng moest toch ergens zijn. Hij reageerde uiteindelijk op ons telefoontje. Dankzij de hulp van zijn spraakgestuurde Garmin, die steeds riep:  Lul, je rijdt verkeerd lul je rijdt verkeerd, ontwaakte Co uit zijn roes en met meer geluk dan wijsheid bereikte Co toch nog de finish. Niet veel later volgen zijn teamgenoten, die ruim een kwartier hebben staan wachten op de verloren zoon. Eind goed al goed !

Weer een fantastische prestatie van het hele team. Geen ongelukken, geen lekke banden. Het herstelbiertje smaakte heerlijk en was dan ook dik verdiend.

Op naar de dag van morgen. De weersvoorspellingen worden beter.

Het moraal is goed, de sfeer is fantastisch en teller van de donaties loopt op ! 

Dus lieve mensen, het team blijft fietsen ik blijf schrijven als jullie blijven doneren !

Slaap lekker iedereen tot morgen. 

Groet 

Jullie razende reporter

De Tour for Life maakt ook foto’s en filmpjes.
Die zijn hier te vinden: Media Tour for Life

Goedenavond ! Jullie razende reporter bericht : 

Het is zondag 27 augustus, de dag van de Grand Depart van Tourforlife. 

Neem een lekker bakkie met een dikke plak cake en ga er maar eens goed voor zitten, want hier komt mijn verslag . 

Ik verliet jullie gistermiddag met de mededeling dat ik met hele team ging lunchen. Dat bleek achteraf niet helemaal waar. De reputatie van Team Nootdorp was het team vooruit gesneld . 

Het zal jullie dus niet verbazen dat we als groep nergens welkom waren. Uiteindelijk werd het team in kleine groepjes opgesplitst en hebben we toch allemaal kunnen lunchen.  

In de middag werd de registratie geregeld, waarna er gelegenheid was om in de tuin wat te genieten van het zonnetje. 

Ik dacht ook een rustige middag te hebben, maar ik kwam weer bedrogen uit. 

Het begon met… tja, durf het bijna niet te schrijven, Aad van Leeuwen. Op doktersvoorschrift moet hij zijn rug rust gunnen door een corset te dragen en veel te liggen. Dus Aad lekker liggen, in de tuin, in een mierennest. Hij kreeg spontaan een jeukaanval. De rest mogen jullie er zelf bij verzinnen. Ik ben geen Yvonne Colderweij hè🤪

Begeleider Tuurke had heimelijk een grote speaker de tuin in gesmokkeld om wraak te nemen op die ellendelingen die de nacht ervoor zo’n herrie hadden gemaakt. 

Bekende hits als Engelbewaarder, je moeder die heet Henk en alle kaskrakers van de dikke Lulband schalden door de speakers. Ik wist niet waar ik moest kijken van schaamte. Michel Kippersluis vermaakte zich prima zong uit volle borst en tekstvast alle liedjes mee. 

Chef d’Equipe Franco had wel zin in een potje klaverjassen. Pieter de Boer leek hem wel een goede maat. Dom, dom, dom .. na 36 potjes !!! te hebben gepast, gaf Franco schoorvoetend toe dat klaverjassen met Pieter geen doorslaand succes was geweest. Hans Post, zat samen met maat Claudio zachtjes te gniffelen . 2 boompjes afgetekend gewonnen.  

Het was inmiddels 19.00 uur geworden en het moment was daar, iedereen had er opgewacht. Het avond diner in het hotel. 

Het hotel waar we zitten is in 2006 speciaal gebouwd voor de Olympische Spelen. Bob de Jong won toen goud op de 10 km. Ik kan jullie garanderen dat de kok van 2006 er niet meer werkt. Als Bob destijds hetzelfde eten had gekregen, was hij nu nog aan het schaatsen geweest. Maar we zijn wel wat gewend, dus met een stralende lach heeft iedereen zijn avondmaal naar binnengewerkt. Vooral Arno de Koning en Peet Venrooij zaten echt te genieten. 

Tijd om het eten te laten indalen was er niet. Team Nootdorp4life werd om 20.30 uur alweer verwacht bij de officiële aftrap van “Tour for Life”. 

Koersleider Josse nog wat (ik weet zijn achternaam niet), legde aan de hand van een PowerPoint presentatie het e.e.a. uit over de koers en meldde en passant dat de start, ivm een modderstroom van 2 weken geleden, 10 km verplaatst was. Je kon er alleen niet met de fiets komen. Succes allen!! Dat was een kleine tegenvaller, maar zou uiteindelijk door Team Nootdorp4life op verrassende en zeer inventieve wijze worden opgelost. Maar daarover later. 

Eleanore Tuit van het Erasmus MC nam daarna de microfoon van hem over en vertelde wat voor goede dingen er met het geld wordt gedaan waar jullie allen een bijdrage aan hebben geleverd. Een aangrijpend verhaal, waarmee zij de hele zaal stil kreeg. Hier doen we het namelijk allemaal voor. 

Waar een klein dorp groot in kan zijn!! 

Laten we eerlijk zijn. Als je de kaart van Nederland pakt en je gaat de gemeente Pijnacker-Nootdorp zoeken, dan heb je een vergrootglas nodig om het te vinden. Niet groter dan een puntje schat ik in. 

Maar bij dit soort acties, mag je best een beetje trots zijn dat je uit Pijnacker-Nootdorp komt.

Ik kreeg toch best wel een beetje kippenvel toen koersleider Josse het volgende bekendmaakte:

1. Team wat het meeste geld heeft opgehaald … Nootdorp4life… beloning de gele trui voor het hele team 

2. Deelnemer die het meeste geld individueel heeft opgehaald .. Arno de Koning …. beloning de groene trui, voor de duidelijkheid, meer dan 40.000,00 .

3. Begeleider die het meeste geld heeft opgehaald …Jacq van Winden.

Allemaal van Nootdorp4life!!!!!

Dus chapeau, chapeau!!!

Na afloop nam Chef d’Equipe Franco Brouwer nog eenmaal het woord om de laatste puntjes op de I te zetten, zoals dat zo mooi heet. Daar ontvouwde hij zijn plan om de volgende ochtend bij de start te komen.

Het was idee zo simpel dat ik het zelf had kunnen verzinnen Alsof de gewoonste zaak van de wereld was zei Franco met uitgestreken gezicht: “Heren en dame.. we gaan met de trein”. Tuurlijk, dat niemand daar nou aan gedacht had . 

Dus Truste, slaap lekker en tot morgen. 

Vanochtend fris opgestaan en goed geslapen, tenminste ik wel. Tijdens het ontbijt was de spanning van de koppies af te lezen. Vandaag moest het gaan gebeuren. 

Terwijl de regen met bakken uitbreiding hemel kwam zat de sfeer er toch gelijk goed in. De groep uit Nootdorp vertrok goedgehumeurd richting het treinstation . 

De plaatselijke wisten niet wat ze zagen . 

Uiteindelijk rond de klok van 09.30 uur, nog steeds in de stromende regen, het Grand Depart van Nootdorp4life.

Deze giganten trokken ten strijde niet alleen tegen de bergen op, maar ook tegen de weergoden!

Er werden flink wat hoogtemeters geklommen en ondanks de regen toch ook zweetdruppels op de hoofden. Maar de lach overheerste .

De dijen van Yvonne hielden zich goed en zij wist haar mannetje prima te staan vandaag!! Echt bewonderenswaardig . 

Er is ook een middel ontdekt om Michel Kippersluis het zwijgen op te leggen. De combinatie fiets en bergen werkt uitermate effectief. 

Na diverse stops waar het team vertroeteld werd door de begeleiding, brak ‘s middags zelfs het zonnetje door. 

Rond de klok van 18.00 kwam het hele team op de camping van de eerste stop in het plaatsje Saint Remy de Maurienne in Frankrijk. 

Achteraf bleek dat er op de grens van Frankrijk en Italië een stuk berg was ingestort als gevolg van zware regenval. De renners hebben daar gelukkig geen last van gehad!!

Moe maar voldaan met 150 km in de benen. De avondetappe kon gaan beginnen, maar niet voor jullie razende reporter, die moest nog even terug naar Bardonecchia. Iets met een verloren portemonnee. Morgen vertel ik de pikante details. 

De renners gaan lekker relaxen nu in het tentenkamp. Morgen weer een dag. 

Nu lekker rusten!!! 

PS: alle foto’s die onderweg worden gemaakt worden gepubliceerd op Flickr. Die is te bereiken via de link in het menu(Foto’s) van onze website. Ook worden er foto’s en filmpjes door de Tour for Life gemaakt. Die zijn hier te vinden: Media Tour for Life

Jullie razende reporter bericht :

Bon Giorno vanuit het pittoreske Bardonecchia. Na een rit van ongeveer 14 uur ben ik heelhuids in Italië aangekomen. De rit verliep eigenlijk heel voorspoedig, in Belgie een beetje file en een golf regen, maar voor de rest geen problemen gehad. Het grootste probleem was misschien wel mijn begeleiders die de bijna hele weg het hele repertoire van Bob en Annie de Rooij de revue lieten passeren. Tranen met tuiten gelachen, maar ik heb het overleefd.

Bij aankomst in Bardonecchia werden wij met open armen ontvangen door een aantal leden van Nootdorp4life, die inmiddels al vanuit Nootdorp/ Pijnacker waren ingevlogen . Wij dachten dat zij blij waren om ons te zien.

Achteraf bleek dat ze vooral blij waren, dat het materiaal (lees de kostbare) fietsen gearriveerd. Want stel je voor 🙈.

Ter plaatse werd ik ook even geconfronteeerd met de ellende van de plaatselijk bevolking die een aantal dagen geleden werden geconfronteerd met een modderoverstroming.

De gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar .

Maar daarvoor ben ik niet hier. Ik ben er om verslag te doen over de belevenissen van het team Nootdorp4life.
Je denkt als je de eerste dag aankomt er is nog niets te melden . Fout !!!
Als de familie van Leeuwen deel uitmaakt van het team is er altijd wel wat te melden .

Nadat een week voor vertrek Aad door een valpartij een wervel fractuur opliep en daardoor zijn droom in Nootdorp4life droom in duigen zag vallen, dacht zijn vrouw Yvonne gisteren solidair met haar man te zijn. Tijdens een onschuldige bergwandeling kreeg Yvonne in allebei haar bovenbenen dusdanig kramp, zo erg dat zij niet meer kon lopen.
Daar lig je dan, op een berg. Je bent niet meer te vervoeren en je kunt niet meer lopen. Da’s een dingetje !!
Uiteindelijk heeft de lokale bevolking assistentie verleend en is Yvonne met behulp van een scooter en een jeep bij het hotel afgeleverd.

De vraag is nu hoe het met haar benen is. Ze is vanochtend door een masseur onder handen genomen. Morgen weten we meer.

‘S avonds ging het hele team ontspannen dineren bij een afhaal pizzeria . Hoe verzin je het. Vergelijk het maar met 20 man uit eten bij Domino’s Pizza en dan Kippersluis bier laten bestellen (Dit om een sfeerbeeld te creëren 🤪) Jullie voelen hem al aankomen, tafels en stoelen werden aan elkaar geschoven.

Drank in 6 verschillende glazen, pizza’s net niet in dozen en ons geduld werd op de proef gesteld met de bediening. Uiteindelijk heeft iedereen gegeten .

Bij terugkeer in het hotel wachtte mij een nieuwe verrassing. Het hotel, een voormalig onderkomen van Olympische sporters in 2006, in Turijn is nu een verblijf voor allerlei groepen sporters, waaronder veel jeugd.

De receptie gaf mij de sleutel van een kamer waar 2 hele dure fietsen stonden en alle bedden al in gebruik waren. Hoedan, waar moet ik dan liggen ?
Bleek ik gewoon de sleutel van de verkeerde kamer te hebben gekregen.
Excuses en een nieuwe sleutel, dus uiteindelijk rond de klok van 23.00 kon ik mijn verblijf betreden. Dat was een feest.
Het voelde als een sauna, zonder airco .

Ik ben niet voor één gat te vangen, dus deuren open en frisse lucht .
Nee hè … kinderdisco onder mijn raam ! En een kolere herrie. Ik wil slapen.
Oordoppen in Arie kusje gegeven en toch maar gaan slapen.

Vanochtend verrassend fris om opgestaan om met begeleiders Arie, Claudio en Tuurke lekker te gaan ontbijten. In de ontbijtzaal paar croissantjes gepakt, kopje koffie en een lekker broodje. Net toen ik de eerste hap van mijn croissantje wilde nemen, werd ik door een mevrouw van de bediening in het Italiaans aangesproken. Aangezien ik geen vloeiend Italiaans spreek, verliep het gesprek moeizaam. Uiteindelijk bleek dat wij in de verkeerde ontbijtzaal zaten en moesten vertrekken. Overigens had ik nog geen slok koffie of een hap van mijn croissant kunnen nemen. Ik moest alles laten staan.

Maar niet getreurd we konden in de andere ontbijtzaal terecht .
Het was inmiddels 09.02 uur. Wij komen de zaal binnen lopen en kijken elkaar aan .

De plek waar het ontbijt hoorde te staan was leeg. Niets, nakko, nado. Het ontbijt was afgelopen. Arie werkte nog een snel droog broodje, wat hij van een tafel had gegraaid, met Nutella naar binnen, maar dat was het . Valse start zullen we maar zeggen. Reddende engel Yvonne wist nog paar kopjes koffie aan de bar te scoren.

Dat ik geen ontbijt kreeg maakte niemand wat uit. Het team wilde maar één ding : Fietsen. Rond 10.00 uur was het echt zover : De bus mocht open en de spullen uit bus. Stralende gezichten bij iedereen van het team want hun “kindjes” kwamen weer onder de dekens vandaan.

Ze konden eindelijk gaan fietsen.
Onder toezicht van de begeleiding werd de bus leeggehaald. Ongekend wat daar allemaal uitkwam, maar ze zullen het wel nodig hebben.

Vanmiddag gezellig met het team mee lunchen. Je merkt aan de persoonlijke gesprekken dat de spanning bij een ieder begint toe te nemen. En zo hoort het ook.

Het team is hier voor een doel ! Geld verzamelen voor het Daniël den Hoed fonds. Doneren kan nog steeds . Iedere cent is er één. Steun Nootdorp4life !!!!
De teller staat inmiddels op €156.000,00

Ik bericht jullie morgen weer

Groet

De razende reporter

Vanochtend om 04.00 uur schrok ik wakker van mijn wekker. Pfff, wat een tijd !

De grote dag is aangebroken, ik vertrek naar Bardonecchia Italië om verslag te doen van de avonturen van team Nootdorp4life. Nootdorp4life, een team geweldige mensen die zich met zijn allen inzetten om geld te verzamelen voor het Daniël den Hoed fonds tbv onderzoek naar kanker. Zij gaan vanaf Bardonecchia naar Maastricht fietsen. Een zware tocht van 1300 km en 19.000 hoogtemeters. Een bizarre tocht en uitdaging. 

Maandenlang lang hebben zij getraind voor dit unieke evenement, maar niet alleen dat . Tussen het trainen door, hebben zij acties georganiseerd om geld te verzamelen, waardoor de teller nog voor het vertrek naar Italië al op € 155.000,00 staat !! Een ongekende prestatie. 

Maar nu is het dan zover, de reis naar Italië is begonnen. Woensdag avond werden alle spullen bij Arie Post gebracht en de Poolse omgetoverde stucadoorsbus, werd tot zijn nok toe afgeladen. Hele inboedels verdwenen in de bus. Van elektrische schoendroger tot tot een elektrisch schakelbord met stopcontacten zag ik in de bus verdwijnen.

Vanochtend exact om 5 uur werd er getoeterd. Chauffeurs Arie en Claudio stonden voor mijn deur en ik mocht tussen hen in plaats nemen. Wat een verwenning, maar het is nu echt zover. 

Vanaf vandaag iedere dag een verslag van de belevenissen van team Nootdorp4life. Ik ga proberen jullie een kleine beetje mee te nemen in wat het team de komende dagen gaat meemaken. 

Dat kunnen mooie, zware, maar ook emotionele berichten zijn. 

De chauffeurs links en rechts van mij voelen toch wel een bepaalde vorm van druk, niet omdat ze net 4 broodjes met ei op hebben, maar meer omdat ze verantwoordelijk zijn voor een vermogen aan fietsen in hun bus met alles wat daarbij hoort . 

De route gaat via Antwerpen, door Frankrijk en dan richting Torino Italië . 

Een rit van (volgens Google maps) 1150 km . 

Voor nu zeg ik alleen nog maar .., nergens aankomen, we zijn onderweg !!!

Jullie horen snel weer van mij !!

Groet 

Namens de NOS

(Nootdorpse Omroepstichting)

Uw razende reporter