Goedenavond, hier de razende reporter :

Het is gedaan met de rust

Goedenavond lieve volgers van mijn blog. Maastricht komt dichter en dichterbij, maar het worden nog een paar zware dagen. Niet omdat de aankomende etappes zo zwaar zijn, maar omdat de arbeid-rust verhouding totaal verstoord is.

De rust die zo belangrijk is in topsport, is sinds de aankomst van Nootdorp4life 2 volledig verdwenen. Ik weet ook niet zo heel goed hoe ik mijn blog van vandaag moet schrijven.

Je wilt alle leuke dingen en soms ook minder leuke dingen van zo’n dag graag in je verhaal benoemen. Maar ja, Monique Knaap is gearriveerd en daar alleen kun je al een blog over schrijven.
Het begon al rond de klok van 06.30 uur. Een schel gekrijs over het camping terrein. Nee, het was geen ingehuurde haan, die er speciaal was om iedereen te wekken .
Het was Mo Knaap die haar telefoon kwijt was en dat was al gauw voor iedereen duidelijk. Haar bellen had geen zin, ze hoorde hem niet.
Na een hoop gekrijs en gevloek, werd de telefoon uiteindelijk onder in haar slaapzak gevonden. De rust keerde langzaam terug, het ontbijt kon beginnen. De hele camping was toch al wakker.

Oh ja, ik vergeet helemaal te vertellen, het goot weer van de regen. Dus alle overschoenen en regenjacks konden weer gepakt worden.

Rond 8.15 uur vertrokken het Nootdorp4life als een team aan de 186 km richting het kleine plaatsje Corny sur Moselle, dat precies tussen Metz en Nancy aan de rivier de Moselle ligt.

Een relatief vlakke etappe, die normaal best te doen is. Maar vijf dagen koersen hadden hun tol geeist. De “verse” groep, daarmee bedoel ik de groep die net ingevlogen was, zat nog vol adrenaline en had er nog echt zin in.

De groep werd al gauw gesplitst. De eerste groep onder aanvoering van Franco, die na een goede nachtrust weer wat kleur op zijn gezicht had en weer enigszins uit zijn woorden kwam, had er samen met Arno zin in. Ook die had natuurlijk wat goed te maken na gisteren. Tja, het is niet erg om aan de auto te hangen, maar laat je dan niet betrappen.

Een aantal nieuwkomers, zo noem ik ze voor het gemak maar even, hadden sterke drang om zich te bewijzen. Voor zover ik het heb kunnen waarnemen werd de boel een beetje aangewakkerd door Stef Zonneveld, die met zijn regenjasje tot zijn strot toe dichtgeknoopt, de eerste klim letterlijk aanviel. De echte cracks hadden echt zoiets van, wat gebeurt hier. Ze lieten Stef vrolijk naar boven dartelen.
Als je omhoog gaat, dan moet je ook weer naar beneden. Dat had ons Stef nog niet echt helemaal goed onder de knie. Want tijdens de eerste afdaling van de dag miste hij de bocht. Hij had gewoon mazzel dat de plaatselijke bevolking de hekken had opengezet, anders was hij keihard op zijn snufferd gegaan. Het liep gelukkig met een sisser, ipv een schuiver, af.
Misschien een spraakgestuurde Garmin, zo eentje als Co heeft, een idee voor Stef.
Eentje die zegt: Lul, je moet de bocht om ipv lul, je moet naar rechts. Je hebt ze in meerdere varianten . 🤪

Maar zoals zo vaak in de topsport. Hardlopers zijn doodlopers. In dit geval fietsers. Na ongeveer 160 km ging bij Stef het lampje langzaam uit. Zijn krachtsinspanning van het begin van de dag moest hij bekopen.
Stef zat gorgelend, proestend en gekke bekkentrekkend op zijn fiets. Dit konden Arno en Pieter niet langer aanzien en uiteindelijk heeft Arno ingegrepen
en waren er meerdere handen van God die hem naar de finish hielpen.

Tijdens het diner keek Stef weer helder uit zijn ogen en kon iedereen hem weer verstaan. Dat was in het kort de eerste dag van Stef.

Ik ga weer terug in de tijd. En kom, ik durf het bijna te schrijven, weer uit bij Mo Knaap. Ik zeg jullie zij heeft echt de hele boel gemanipuleerd. In een eerder blog meldde ik al dat zij in Nederland had getraind in modderbaden, ivm met het slechte weer in Frankrijk. Wat zij ook in Nederland had getraind was : Greppel duiken. Kort na de eerste stop had zij zoiets van nu moet het gebeuren. Opzichtig reed ze bewust tegen het achterwiel van René de Visser aan. Een schelle krijs en daar lag Mo, met de beentjes omhoog in een Franse greppel. Precies zoals ze thuis had geoefend . Pfff, wat een ellende. Derailleur natuurlijk kapot. Wat nu ?

Mij lijkt het antwoord logisch. Je begint met Joost de schuld te geven en daarna pak je, net zoals Zwarte Magica uit de Donald Duck, een bezem en vlieg je weg.

Maar ja, we zitten niet in stripboek, dus Joost kreeg idd de schuld, alleen de plaats van de bezem werd ingenomen door begeleider Hans Benenga, die Mo met de bus kwam ophalen en haar naar de controle plaats bracht, waar haar fiets weer razendsnel werd gerepareerd. Zij kon weer aansluiten bij de rest van de groep. De grote vraag was alleen voor hoelang.

Hebben jullie in de gaten, dat het nu toe alleen maar over de nieuwkomers gaat?

Co is hartstikke blij dat Chantal ook is gearriveerd. Hij heeft gisteravond zichzelf dan ook geen tijd gegund om bier te drinken. Hij was de hele avond in de weer om de fiets van Chantal te prepareren, zodat zij vandaag ongestoord lekker aan haar Tourforlife kon beginnen. Al gauw bleek dat haar versnelling maar voor 10% was opgeladen. Co had haar fiets toch niet zo heel erg goed geprepareerd. Foei!!
Op de eerste stop werd de versnelling opgeladen en Chantal kon vanaf dat moment ook lekker meepeddelen.

Tijdens de tussenstops vond ik Menno toch wat stilletjes, hij zat wat van zijn linker en dan wat op zijn rechterbil te wiebelen. 6 dagen op een racefiets en heleboel heel veel kilometers beginnen hun tol te eisen.
De spiertjes en het velletje in de buurt van het sterretje beginnen nu ook gevoelig te worden, maar daar blijft de slager van de Kruisweg van af. Tot overmaat van ramp had Menno de primeur om de eerste lekke band te scoren.

Arme Menno, het was vandaag niet zijn dag.

Voor ik het vergeet . Ik heb vernomen dat de collega’s van Michel, werkzaam bij een van onze sponsoren DDPM, mijn blog op de voet volgen. Stiekem hopend dat Michel het niet gaat redden en dat hij zijn weddenschap gaat verliezen. Ik ga jullie nu al uit de droom helpen en adviseer jullie om je spaarrekening alvast leeg te halen. Michel gaat Maastricht halen.

Hoe dat is nog even de vraag. Maar voor degenen die de film Marathon hebben gezien, met Martin Waardenberg, in de hoofdrol: we sluiten geen enkele optie uit.

Dat was het even voor vandaag, maar als ik alles opschrijf, ben ik morgenochtend nog bezig. Het is gewoon allemaal zoveel. Ze kunnen er beter een speelfilm van maken. Het wordt dan geen documentaire, maar een lachfilm.

Lezers van de blog vragen zich ook af wie Tuurke is. Eigenlijk is het een kaboutertje uit een stripboek (zie foto), maar die bedoel ik natuurlijk niet. Ik bedoel natuurlijk de charmeur Arthur Kluiters. Volgens mij de enige man die elke dag zijn haar föhnt. Vandaag was het even schrikken voor mij. Tuurke meldde mij dat hij zijn advocaat had ingeschakeld, naar aanleiding van mijn blogs!

Dat was niet de bedoeling natuurlijk.
Ik had Tuurke even zijn zin moeten laten afmaken… zijn advocaat had gedoneerd!
Dat is nog eens mooi!!!!

Ik ga afsluiten. Tot slot een compliment aan het begeleidingsteam. Dat vind ik ook wel op zijn plaats. Want kijk even goed naar het duo op de foto. Iedere dag wordt er gezorgd dat het de mannen en vrouwen aan niets ontbreekt.

Het is een mooi stel bij elkaar, die met iets heel moois bezig zijn. De teller staat op dit moment op € 158.000.
Voor we terugzijn willen we de €160.000 aantikken .
Dus als jullie vrolijk worden van mijn blog, help mij en Nootdorp4life dit bedrag te halen, de lat ligt hoog. Jullie kunnen het!!

Tot morgen.

Groet

De razende reporter

Goedenavond hier jullie razende reporter

Het is vandaag de dag dat alweer de 5e etappe van de Tourforlife wordt verreden.

Het wordt een zware etappe van 188 km en 3500 hoogtemeters.

Het venijn zit vandaag in de laatste 60 km, waar nog 3 zware cols moeten worden beklommen, voordat de finish in Xonrupt-Longemer bereikt wordt.

Vanuit Nootdorp bereikte ons het bericht dat het 2e team van Nootdorp4life ook onderweg is en dat zij zich vanavond bij de rest van het team zullen voegen.

Gisteravond heb ik een rustige avond gehad. Michel was weer vertrokken en ik kon na het douchen een stukje van de avondetappe meemaken. Daar werden wat mooie beelden van de dag getoond en werden een aantal vrijwilligers van Tourforlife in het zonnetje gezet.

Toch een klein beetje consternatie omdat het aggregaat bijna tussen het wigwam tentenkamp van Nootdorp4life was geplaatst. De uitlaatgassen verwarmden de tent van Ron en Bas heerlijk, alleen er werd geklaagd over geluidsoverlast van het aggregaat. Overigens niet geheel onterecht. Het aggregaat werd verplaatst en het probleem was opgelost. Eind goed al goed.

Het wekkertje om 06.30 uur gezet, zodat ik lekker kon gaan genieten van mijn nachtrust. Door het vertrek Michel naar een hotel, mocht ik logeren in de wigwam van Co. Ik lag lekker, maar ik moet Michel wel gelijk geven. Co snurkt als een badvarken en dat niet alleen, gedurende de hele nacht lag Co zijn lichaam te ontgassen, dmv een lekkend ventilatie nippeltje in zijn je weet wel! 

Ben je de uitlaatgassen van het aggregaat kwijt, krijg je met Co te maken . 

Maar goed … niet geklaagd, ik heb lekker geslapen, tot 05.30 uur. Nee, ik had mijn wekker niet verkeerd gezet. Mijn tent stond vlak naast de veldkeuken van de organisatie. Die begonnen om dat tijdstip al met de voorbereidingen. Kling, klang, knots boem enzo . Jullie razende was klaar wakker. Zoals Johan Cruijff ooit zei: Elk nadeel heeft zijn voordeel: 10 minuten later een hoop herrie in het Wigwam tentenkamp. Michel was terug en dat was te horen!! 

Gespannen koppies aan het ontbijt. Je voelde dat ze allemaal bezig waren met wat stond te gebeuren. Het moraal was zeker goed. De vraag was alleen hoe het lichaam het zou houden en dan in het bijzonder de beentjes .

Beroemdheden aan de start de look a like van Carolijn vd Plas had ik al in de ontbijtzaal gespot, waar zij smakelijk haar hondje yoghurt van haar vingers liet likken. Het restant likte ze daarna zelf af. 

Maar goed… onder de opzwepende tonen van André Hazes jr, zong het hele team uit volle borst Leef mee. Handen konden geschud worden met Carolijn, maar het team ging liever gelijk van start. Ik begreep wel waarom.

De eerste 100 km werden door iedereen in rap tempo overbrugd, de beentjes voelden goed. Bij iedere stop stond het animatie/ begeleidingsteam klaar om allerlei hand en spandiensten te verrichten. Alles om het team zo goed mogelijk voor te bereiden op de laatste 2 klimmen van de dag.

Onderweg liet Olivier zien uit goed hout gesneden te zijn. Niet alleen kan hij hard fietsen, maar toen er een mede deelnemer van Tour for life niet meer verder kon, door materiaalpech, stond hij spontaan een wiel af en hielp de onfortuinlijke renner zelfs het wiel te monteren.

Het hele team was inmiddels al vertrokken, dus Olivier er in zijn 1 tje er echteraan. Een half uur later had hij zich al weer op kop van peloton gezet. 

Tijdens de een na laatste klim ontwaardde ik ineens Chris Froome in zijn eentje op de berg. Armen uit elkaar en licht verzetje erop.  Ik miste alleen zijn meesterknecht  Wout Poels, die moest dan ook in de buurt zijn. Dichterbij gekomen bleek het gewoon onze eigen Franco te zijn.

Die had de dag van zijn leven en reed gestaag de bergen op. Deze inspanning moest hij op de voorlaatste klim bekopen met de, in wielerkringen gevreesde, hongerklop. Alle kracht was weg en slechts een wonder gelletje kon hem nog enigszins op de fiets houden.

Vandaag was het niet de dag van Arno de Koning, die volgens Ronald altijd maar commentaar heeft. Ik kan daar natuurlijk niet over oordelen, maar ik kan me er niets bij voorstellen. Wat ik helaas wel wel moet melden als objectieve razende reporter dat Arno is betrapt terwijl hij aan de stucadoorsbus hing om omhoog te komen. 

Op de foto is te zien dat hij hem gauw loslaat, de gluiperd.

Maar is meer de laatste beklimming voor de stop bij Lac de Kruth Wildenstein, werd vermoeide Arno door een vrouwelijke deelneemster van Tour for Life teruggebracht bij de groep. Vooral de bemoedigende woorden: “je doet het best goed hoor”. Hebben diepe indruk op Arno gemaakt.  Arno probeerde het nog een beetje te nuanceren door te zeggen dat ze eerst in zijn wiel zat en hij zich gek had laten maken. Heel het team kon maar één ding zeggen … Tuurlijk 🤪

Nog 25 km te gaan en daar werd iedereen nog 1x verwend door het begeleidingsteam . Zo waren ze klaar om de laatste 25 km te overbruggen . 

Masterclass Hans Post.

Al 4,5 dag heeft Hans Post als een ware schapenhoeder tussen zijn schapen gefietst. Maar op de laatste klim vandaag liet Hans even aan alles en iedereen zien, hoe het nu eigenlijk moet. Onderaan de berg startte hij zijn motor, gaf een klein beetje gas en daar ging hij. Zijn teamgenoten met open mond achterlatend. Niemand, maar dan ook niemand aan te passen. Op de top kwam Hans erachter dat alleen Ronald en Pieter nog in zijn wiel zaten. Ronald keek scheel en er hing groene substantie uit boven zijn lip en Pieter was lijkbleek en kon niet meer praten. Een goed gesprek was niet meer nodig. Hans stond er lachend bij en zei alleen maar: Ging lekker hè mannen.

Zowel Ronald als Pieter probeerden te glimlachen, maar verder dan een grimas kwamen ze niet. 

Nu nog afdalen naar de camping van Le Domaine de Longe Mer, waar de helden een verrassing stond te wachten. Nootdorp4life 2 was inmiddels gearriveerd en stond de moegestreden renners op te wachten. Iedereen heeft het weer gered.

Het was natuurlijk een kabaal van jewelste. Emoties werden de vrije loop gelaten en er werd gelachen en bij sommigen zal ik zelfs een klein traantje. 

Dat maakt de saamhorigheid zo mooi. Ik ben een bevoorrecht persoon dat ik van zo’n mooi evenement verslag mag doen.

Ik ben na de finish nog even bij de massage salon gaan zitten want tijdens een behandeling van de slager van de kruisweg worden de meeste sappige verhalen vertelt. De slager was uitermate verrast dat Pieter en OIivier zich meldden voor een behandeling. Al gauw bleek dat de masterclass demonstratie die Hans Post op de laatste beklimming had gegeven zijn uitwerking niet had gemist, dit zou hun nooit meer gebeuren! Ik weet wel beter.

Ik stop ervoor vandaag mee. Ben benieuwd of het vanavond rustig blijft, maar dan horen jullie het morgen wel weer .

Fijne avond!!

Tot morgen.

Groet 

De razende reporter

Woensdag 30-8-2023 Jullie razende reporter bericht . 

Grote paniek bij Nootdorp4 life!!! 

Daar ben ik weer, vanuit Frankrijk, waar de zon zich toch steeds meer laat zien. 

De nacht is rustig verlopen, dit in tegenstelling tot de avond, daar was toch even grote paniek. 

Zoals een goed legercommandant betaamt telde Chef de Mission Franco gisteravond alle neuzen van zijn team. Er wordt pas gegeten als alle teamleden zijn gefinisht. Na 3x geteld te hebben kwam Franco tot de conclusie dat er toch echt iemand miste, terwijl hij zeker wist dat iedereen gefinisht was. Was er een fout gemaakt? Waren we iemand onderweg vergeten? De verwarring was groot. Uiteindelijk bleek Michel Kippersluis er niet te zijn. Nu weet ik echt wel wat iedereen denkt: die kun je niet missen, die hoor je altijd en overal. 

Geloof me … na 166 km en 3000 hoogtemeters was hij zo mak als een lammetje!!

Dit was een mooi klusje voor jullie razende reporter. Na wat app werk en wat technische snufjes (ik had een tracker in zijn broek gestopt) had ik al snel door wat er aan de hand was. Michel had wat kleren gepakt en had de kuierlatten genomen. Maar ja, hij wist natuurlijk niets van die tracker. Ik trof Michel 5 km van de camping aan in een hotel in een bubbelbad met voor zich 2 entrecôte’s en een mega hamburger.

Zodra hij mij zag schreeuwde hij enthousiast, met een mondvol friet, Hoppa, mooi nooit meer naar huis. Ik voelde mij toch geroepen om hem vermanend toe te spreken. Mich, dit kun je niet maken. Schuldbewust keek hij naar zijn voeten, die net boven het badschuim staken en zei: Razende ik heb al 3 nachten niet geslapen. Want Co snurkt als een badvarken. Ik begreep hem en liet hem met zijn badeendjes alleen. Michel had zijn rust dik verdiend.

De dag van vandaag begon dus voorspoedig, Michel verscheen uitgeslapen en netjes gekapt in de ontbijtzaal, en dat was te horen . 

Nadat iedereen zijn ontbijt had genuttigd werden de fietsen in stelling gebracht, de massagetent afgebroken en was iedereen klaar voor het vertrek, voor wat een relatief eenvoudige etappe van 145 km zou worden. 

Vanuit mijn ooghoeken zag ik Jacq met haar telefoon staan. Dat was op zich niet zo gek, maar haar oor was vuurrood. Dat was gek. Toen ik nog maar 2 meter van haar vandaan was, hoorde ik het al. Ze had Monique Knaap al een tijdje aan de telefoon. Dus niets aan de hand

8.15 uur had iedereen de camping verlaten en konden we op weg naar de 1e controle 50 km na de start. Ik zat weer op, de voor mij inmiddels bekende, plek tussen Arie en Claudio . We waren nog maar net aan de eerste klim begonnen, toen we Olivier achterin het peloton tegen kwamen.

Ik was verbaasd, hij had alle dagen op kop gereden. Hoe kan dat nou. Claudio zei heel rustig: Hij heeft volle benen en is niet op komen dagen bij de massage, zonder af te bellen.

Zijn gezicht sprak verder boekdelen. Ik zei alleen maar Oh, het was mij verder duidelijk. 

Op naar de eerste stop in het zoveelste mooie plaatsje Chaux Neuve. Arno de Koning kwam als een raket de berg afsuizen, veel te snel om een foto te maken. Dan maar klaar zitten voor de rest maar dat duurde best lang. 

Maar toen ze na ruim 25 minuten aankwamen lag ik met mijn camera klaar om een paar mooie plaatjes te schieten. 

Het inmiddels bekende ritueel ging weer beginnen. Eten, drinken en weer meezingen met de bekende meezingers die uit, de door Tuurke meegenomen, speaker schalde. Over Tuurke gesproken, hij is lekker bezig als begeleider hoewel zijn autistische karaktereigenschappen hem af en toe parten spelen. Ik snap hem wel. Ga zelf maar eens maat Aad in een auto zitten en je moet van A naar B.

Met Aad zijn navigatie kwaliteiten is dat best wel moeilijk. Hij stuurt ons arme Tuurke, over mountainbike paden, afgesloten wegen, bospaden en ga zo maar door. Tuurke blijft gewoon stoïcijns doorrijden. Tuurke zou Tuurke niet zijn als hij met zijn ontwapenende glimlach iedere vrouw probeert te verleiden. Van 18 tot 75 jaar, het maakt ons Tuurke niet uit. 

Bij de tweede stop vandaag werd Franco gestoken door een wesp, althans dat werd geroepen. Ik wist beter.

Het was geen wesp maar een bij. Beter gezegd een werkbij. Ik kan alleen maar schrijven, dat dit zondag al had moeten gebeuren. Ik heb Franco nog nooit zo fanatiek op kop zien rijden. Wat een prikkie van werkbij al niet doet.

De laatste kilometers waren zowel voor de fietsers als begeleiders een genot . Prachtig uitzicht, en een heerlijk zonnetje!

Om 16.00 uur was iedereen binnen. Tijd voor een chippie en een lekker biertje in het zonnetje .

We zaten net lekker relaxed toen de organisatie zich meldde. Er waren weer 2 passen gevonden . Geloof het niet … wederom van Adrianus Maria. Een mazzel we wisten dit keer gelijk van ze waren! Wederom Ronald Jansen. Op de foto hieronder zie je hoe blij Adrianus Maria gisteren was toen hij zijn telefoon weer terug kreeg.

Het aantal massage klanten neemt gestaag toe. Vanavond mag de slager van de Kruisweg weer aan de gang.

Ik heb een rustige avond .

Tot morgen .

Groet,

 jullie razende reporter